DZIAŁAJ Z NAMI
na rzecz praw człowieka
sprawiedliwości społecznej
ochrony środowiska
demokracji i państwa prawa!

Podpisz apel do Minister Edukacji Anny Zalewskiej o jak najszybszą zmianę przepisów prawnych i powrót do możliwości objęcia także uczniów z niepełnosprawnościami nauczaniem indywidualnym na terenie szkoły. Nauka wśród rówieśników pozwoli naszym dzieciom lepiej zintegrować się ze społeczeństwem, dając szansę na samodzielność w ich dorosłym życiu. Wbrew zapewnieniom MEN i stanowisku wypracowanemu podczas konsultacji społecznych obecnie obowiązujące rozporządzenie skutkuje w praktyce wykluczeniem uczniów niepełnosprawnych z nauczania indywidualnego na terenie szkoły. Proponowana przez MEN możliwość objęcia ucznia zajęciami edukacyjnymi na terenie szkoły, indywidualnie lub w grupie liczącej do 5 uczniów, w praktyce nie jest realizowana zgodnie z potrzebami ucznia. Brak precyzyjnych wytycznych co do zakresu liczby godzin, które uczeń może mieć sfinansowane przez organ prowadzący, powoduje, że sytuacja uczniów jest zdecydowanie gorsza i niepewna. Proces edukacji jest nie tylko nauką, ale także formą terapii i szansą na uspołecznienie, z którego Rozporządzenie MEN w praktyce wyklucza obecnie nawet uczniów posiadających ważne orzeczenia o potrzebie nauczania indywidualnego wystawione do końca etapu edukacyjnego. Wymusza to kontynuację nauki w domu i zamknięcie dzieci z niepełnosprawnościami w czterech ścianach, co jest nieetyczne, krzywdzące i społecznie szkodliwe. Odizolowanie ich od grupy rówieśników obniża ich samoocenę i dodatkowo pogarsza stan zdrowia, a w rezultacie doprowadzi do wykluczenia ich ze społeczeństwa. Wykluczy także nas, ich rodziców, z rynku pracy. Nie możemy się na to zgodzić! Obecnie dyrektorzy szkół wnioskując o indywidualne lekcje dostają odmowy lub, w najlepszym przypadku, zgodę na zbyt małą liczbę indywidualnych godzin lekcyjnych. Pomóżcie zatem naszym dzieciom z niepełnosprawnościami uczyć się w szkole wśród rówieśników, a nam, ich rodzicom i opiekunom kontynuować w tym czasie pracę!

Prosimy o pozwolenie siedemnastoletniej Aminie, szesnastoletniej Madinie i ich rodzinie na pozostanie w Polsce. Rodzina obu sióstr uciekła z Tadżykistanu w 2016 r. z powodu prześladowań na tle politycznym, które dotknęły matkę - działaczkę zdelegalizowanej przez tamtejsze władze opozycyjnej Partii Odrodzenia. Dwukrotnie wniosek rodziny o przyznanie statusu uchodźcy spotkał się z odmową. Siostry od samego początku bardzo dobrze odnalazły się w Polsce. Mówią płynnie po polsku i są aktywnymi uczennicami w swoich szkołach. Marzeniem Aminy jest polityka. Uważnie śledzi wszystkie wydarzenia na polskiej scenie politycznej i angażuje się w działania inicjatyw politycznych. Madina zaś chciałaby zostać dziennikarką. Obecnie uczy się w klasie o profilu dziennikarskim, ale aktywnie szuka także innych możliwości nauki zawodu, w tym poprzez bezpośredni kontakt z redakcjami różnych mediów. Obie wiążą swoje nadzieje i marzenia z Polską, która przyjęła ich rodzinę i zapewniła coś, czego wcześniej nie miały: stabilizację, bezpieczeństwo i szansę na rozwój. Nie odbierajmy im tej szansy!

Zbyt rygorystyczne prawo utrzymuje szkodliwą społecznie fikcję, karze uczciwych i zachęca do nadużyć. Obecne przepisy generują szarą strefę, ograniczają wpływy podatkowe do budżetu, spychają matki i ojców na margines życia społecznego, odbierają im godność. Dyskryminują tysiące kobiet i mężczyzn znajdujących się w najtrudniejszej życiowej sytuacji. Pogarszają status materialny rodzin dzieci z niepełnosprawnością. Legalna praca, nawet w ograniczonym wymiarze, zapewni im bezpieczną egzystencję, pozwoli opłacić kosztowne zabiegi lub rehabilitację, da ludziom doświadczonym przez los szansę samorealizacji, uwolni tkwiący w nich potencjał. Będzie najlepszą terapią dla całej rodziny. Pozwoli matkom, ojcom i dzieciom nie tylko przetrwać, ale cieszyć się „całym życiem”. *1406 zł to kwota świadczenia w momencie powstania petycji; od stycznia 2018 r. świadczenie pielęgnacyjne wynosi 1477 zł