Ubóstwo w Polsce nie jest zjawiskiem naturalnym ani nieuniknionym. W dużej mierze wynika z decyzji politycznych, sposobu zarządzania finansami publicznymi, kształtu systemu podatkowego oraz braku długofalowej strategii społecznej. Zignorowanie tego problemu prowadzi do narastania kosztów społecznych, ekonomicznych i zdrowotnych, które w przyszłości obciążą zarówno budżet państwa, jak i lokalne wspólnoty. Skuteczne przeciwdziałanie ubóstwu wymaga spójnej i odpowiedzialnej polityki publicznej, opartej na danych, stabilności finansowej i realnym wsparciu dla osób najbardziej narażonych na wykluczenie. Proponowane rozwiązania obejmują działania nie tylko likwidujące przyczyny ubóstwa, lecz także zapobiegające jego dalszemu pogłębianiu. Taka strategia jest zgodna z interesem państwa, ponieważ wzmacnia rynek pracy, zwiększa bezpieczeństwo ekonomiczne rodzin, ogranicza wydatki interwencyjne oraz zmniejsza skalę problemów społecznych przenoszących się na służbę zdrowia, edukację i rynek mieszkaniowy. Poprawa sytuacji osób korzystających z pomocy społecznej jest szczególnie istotna, ponieważ to właśnie ta grupa doświadcza największych barier w dostępie do mieszkań, usług publicznych, opieki zdrowotnej i rynku pracy. Bez jej realnego wsparcia ubóstwo będzie się odtwarzać w kolejnych pokoleniach, a koszty dla państwa będą stale rosły. Rozwiązania, których postulujemy, mają na celu stworzenie systemu gwarantującego obywatelom stabilność, możliwość rozwoju oraz poczucie bezpieczeństwa ekonomicznego. Działania te są niezbędne dla prawidłowego funkcjonowania państwa oraz dla ochrony podstawowych praw obywatelskich.

Obecne przepisy tworzą systemową pułapkę: osoby pobierające świadczenie pielęgnacyjne przyznane na zasadach obowiązujących do 31.12.2023 r. tracą je w przypadku podjęcia pracy lub przejścia na emeryturę. Powoduje to realną dyskryminację – nowi opiekunowie mogą pracować i pobierać świadczenie, a wcześniejsi nie, mimo że wykonują tę samą opiekę.  Ta grupa jest zamknięta i malejąca, więc zmiana nie spowoduje narastających kosztów dla państwa. Jednocześnie umożliwi aktywizację zawodową i bezpieczne przejście do systemu emerytalnego, co w dłuższej perspektywie zmniejszy obciążenie budżetu.  Rozwiązujemy więc nierówne traktowanie, usuwamy barierę powrotu do pracy i pozwalamy opiekunom budować własne zabezpieczenie emerytalne. To prosta, sprawiedliwa i racjonalna zmiana.

Uzasadnienie prawne 1. Art. 70 Konstytucji RP gwarantuje każdemu prawo do nauki. 2. Art. 32 Konstytucji RP zakazuje jakiejkolwiek dyskryminacji, w tym ze względu na stan zdrowia. 3. Zgodnie z art. 1, art. 94 i art. 96 ustawy – Prawo oświatowe, szkoła ma obowiązek zapewnić uczniowi bezpieczne warunki pobytu oraz dostosować proces kształcenia do jego potrzeb i możliwości psychofizycznych. 4. Konwencja o prawach osób z niepełnosprawnościami (ratyfikowana przez Polskę w 2012 r.) w art. 24 nakłada obowiązek zapewnienia dostępnej edukacji i racjonalnych dostosowań. Mimo obowiązujących przepisów, uczniowie chorujący na epilepsję nie otrzymują w praktyce należytej ochrony oraz wsparcia edukacyjnego i bezpieczeństwa. Prowadzi to do faktycznej dyskryminacji oraz naruszenia podstawowych praw dziecka. Argumenty 1. Bezpieczeństwo ucznia jest ustawowym obowiązkiem szkoły Zgodnie z Prawem oświatowym szkoła ma obowiązek zapewnić bezpieczne warunki pobytu. Epilepsja wiąże się z ryzykiem nagłych, nieprzewidywalnych napadów. Brak procedur i przeszkolenia personelu oznacza: realne zagrożenie zdrowia, zagrożenie życia, odpowiedzialność prawną szkoły i organu prowadzącego. To zaniedbanie systemowe — nie incydentalne. 2. Epilepsja jest jedną z najczęstszych chorób neurologicznych u dzieci Statystyki: Ocenia się, że w Polsce od 70 do 90 tysięcy dzieci choruje na padaczkę. To nie jest marginalna grupa. To ogromna część uczniów, którzy codziennie są w szkołach bez właściwego wsparcia. 3. Nauczyciele nie mają wiedzy, a system im jej nie zapewnia W większości szkół: nauczyciele boją się reagować, nie wiedzą, co zrobić podczas napadu, część szkół prosi rodziców o odbieranie dziecka przy najmniejszym „podejrzeniu”. To nie jest wina nauczycieli — to wina braku systemowych szkoleń. 4. Brak procedur prowadzi do chaosu, paniki i błędów, które mogą zaszkodzić dziecku Napad epilepsji wymaga natychmiastowej i prawidłowej reakcji. Zła reakcja nauczyciela może spowodować: dodatkowe obrażenia, pogorszenie stanu zdrowia, pogłębienie napadu. Szkoła nie może liczyć tylko na „intuicję”. 5. Dzieci z epilepsją są stygmatyzowane i izolowane Brak wiedzy rówieśników i nauczycieli powoduje: wykluczanie z zajęć, unikanie przez kolegów, strach i nieufność, spadek samooceny i problemy psychiczne. Edukacja i normalizacja to obowiązek państwa, nie rodziców. 6. Państwo chroni dzieci z innymi schorzeniami – epilepsja została pominięta Dla  spektrum autyzmu, niepełnosprawności intelektualnych istnieją: procedury, wytyczne, programy wsparcia. Dla epilepsji – nic. To jest systemowa luka, którą trzeba zamknąć. 7. Każdy napad w szkole bez procedur naraża dyrekcję i nauczycieli na odpowiedzialność prawną Brak wytycznych to: ryzyko naruszenia art. 160 Kodeksu karnego (narażenie na niebezpieczeństwo utraty życia lub zdrowia), ryzyko pozwów cywilnych, ryzyko odpowiedzialności dyscyplinarnej nauczyciela. Państwo powinno ich chronić — a nie zostawiać samych. 8. Epilepsja nie ogranicza inteligencji ani możliwości — tylko brak wsparcia ogranicza dzieci Większość dzieci z epilepsją może się uczyć normalnie, jeśli szkoła: nie panikuje, zapewnia drobne dostosowania, reaguje prawidłowo na napady. Bez wsparcia — dzieci te wypadają z systemu, choć nie muszą. 9. Polska ma obowiązek wprowadzić „racjonalne dostosowania” — wynika to z prawa międzynarodowego Konwencja ONZ o prawach osób z niepełnosprawnościami (art. 24) nakłada obowiązek: dostosowania edukacji do potrzeb, zapewnienia bezpieczeństwa, likwidacji barier. Brak działań = naruszenie zobowiązań państwa. 10. To nie jest kosztowna reforma Najważniejsze działania, których potrzebujemy: szkolenia (on-line, tanie i szybkie), procedury (do przygotowania jednorazowo), edukacja rówieśnicza, stworzenie planu bezpieczeństwa dla każdego ucznia z epilepsją. To niewielkie koszty, a ogromne korzyści.

🎯 Dlaczego trzeba się tą sprawą zająć? (Argumenty Petycji) I. System Oświaty i Integracja (Argumenty dla MEN) "Brak wiedzy, elastyczności i wykwalifikowanej kadry w placówkach oświatowych to najczęstsze źródło frustracji. Nauczyciele, nie posiadając specjalistycznej wiedzy, sugerują, że problem leży w "złym wychowaniu" dziecka, zamiast w potrzebie dostosowania środowiska. To powoduje zmarnowanie kluczowego czasu na wczesną interwencję i wtórne problemy emocjonalne dziecka." II. System Ochrony Zdrowia i Terapie (Argumenty dla MZ) "Dramatyczne kolejki na kluczowe usługi medyczne i diagnostyczne, które marnują bezcenny czas na wczesną interwencję. Rodzice są zmuszeni do "paragonowego terroru" (finansowania terapii prywatnie). Nieprzygotowanie pediatrów i lekarzy pierwszego kontaktu prowadzi do ignorowania objawów, co opóźnia diagnozę i pogłębia problemy." III. Wzmocnienie Rodziny, Rodzeństwa i Godność Dorosłych (Argumenty dla Ministerstwa Rodziny/Pracy) "Ignorowanie obciążeń całej rodziny, zwłaszcza rodzeństwa ("cichych ofiar"), oraz zanik wsparcia po osiągnięciu pełnoletności. Brak opieki po 24. roku życia to w praktyce decyzja o izolacji w DPS. Jednocześnie, brak możliwości uzyskania urlopu wytchnieniowego w trakcie przerw szkolnych prowadzi do skrajnego wypalenia i zapaści psychicznej opiekunów." Apel końcowy "Jesteśmy świadomi, że nie każdy specjalista jest niekompetentny i że istnieją dobre przykłady. Jednakże w większości polskie rodziny są zdane same na siebie. Oczekujemy zorganizowanego systemu, który nie będzie obciążał rodzin i nie zmusi ich do walki o każdy, podstawowy element wsparcia. W autyzmie cierpi przeważnie całe ogniwo rodzinne i każdy jest tak samo ważny." Z poważaniem i nadzieją na pilną reakcję, W imieniu rodziców dzieci z autyzmem Piotr Wróbel Fundacja "515 Kilometrów"

Zgodnie z oficjalną definicją Unii Europejskiej, dezinformacja to "fałszywa, niedokładna lub wprowadzająca w błąd informacja, stworzona, zaprezentowana i rozpowszechniana dla zysku lub rozmyślnego spowodowania szkody publicznej". Dezinformacja żywnościowa i zdrowotna obejmuje: fałszywe twierdzenia na temat bezpieczeństwa i wartości zdrowotnej produktów spożywczych, nierzetelne informacje dotyczące profilaktyki, diagnostyki i sposobów leczenia chorób, negowanie ustaleń medycyny opartej na dowodach naukowych. Skutki dezinformacji zdrowotnej nie są abstrakcyjne – są mierzalne, udokumentowane i śmiertelnie poważne. Badania potwierdzają, że fałszywe informacje rozprzestrzeniają się 6 razy szybciej niż prawdziwe (badanie MIT, 2018), że tzw. “fake news” ma 70% więcej szans na przekazanie dalej niż prawdziwa informacja. 84% Polaków i Polek zetknęło się z fake newsem dotyczącym zdrowia a 44% uznało przynajmniej jednego fake newsa za prawdziwy [1]. Jako konsumenci i konsumentki jesteśmy codziennie skazywane na dezinformację, która powoduje konkretne konsekwencje i koszty - jak pogłębianie się chorób dietozależnych, a także spadek zaufania do instytucji zdrowia publicznego. Nieufność wobec lekarzy i ich zaleceń. Jak słusznie zauważyło Stowarzyszenie Demagog, nie jest to pierwszy raz, gdy w Pana programach pojawiają się osoby szerzące dezinformację. Czas na wzięcie odpowiedzialności! Od momentu publikacji wywiadu, eksperci medyczni i dietetycy nieustannie dementują szkodliwe tezy przedstawione przez Pana gościnię. Wszystkie osoby przedstawiają fakty poparte badaniami naukowymi, demaskując nieprawdziwe twierdzenia z Pana wywiadu. Panie Redaktorze, media mają ogromną moc kształtowania opinii publicznej, ale też wielką odpowiedzialność. Zasięgi nie mogą być ważniejsze od zdrowia publicznego. Dezinformacja żywnościowa i zdrowotna to nie abstrakcyjny problem – to realne zagrożenie dla życia i zdrowia ludzi. 2 miliony widzów to 2 miliony osób potencjalnie narażonych na wdrożenie szkodliwych praktyk żywieniowych. Efekty tej dezinformacji będziemy oglądać w szpitalach. Mamy nadzieję, że weźmie Pan odpowiedzialność za rozpowszechnione treści i pomoże naprawić szkody, jakie mogły one wywołać. W czasie, gdy dostęp do zdrowej żywności jest przywilejem nie może Pan stać po stronie tych, którzy zmieniają dostęp do informacji nt. żywności i zdrowia w kolejny przywilej.  [1] Raport "Dezinformacja oczami Polaków 2024" (Fundacja Digital Poland, Stowarzyszenie Demagog, GfK Polonia) 

Poród domowy jest naturalną i uznaną na świecie formą porodu dla kobiet w ciąży fizjologicznej. W krajach m.in. takich jak Holandia, Niemcy, Irlandia, Wielka Brytania, Australia, Nowa Zelandia, Kanada czy Dania, kobiety w  ciąży o niskim ryzyku mogą decydować o miejscu narodzin dziecka – w szpitalu, w domu narodzin lub we własnym domu – a koszty opieki są refundowane w całości lub częściowo przez system ubezpieczeń zdrowotnych. Doświadczenia tych krajów pokazują, że bezpieczne porody domowe i  w domach narodzin mogą stanowić trwały, opłacalny i humanistyczny element nowoczesnej opieki okołoporodowej. Liczne badania prowadzone w Europie, Kanadzie i Australii potwierdzają, że porody domowe i w domach narodzin u kobiet o niskim ryzyku są równie bezpieczne jak porody szpitalne, pod warunkiem zapewnienia odpowiednich standardów opieki. Pozytywne doświadczenie porodu ma długofalowy wpływ na zdrowie psychiczne matek i dzieci, sprzyja budowaniu więzi rodzinnych, zmniejsza ryzyko depresji poporodowej oraz wzmacnia poczucie kompetencji rodzicielskich. W Polsce odsetek cięć cesarskich należy do najwyższych w Europie – według danych Narodowego Funduszu Zdrowia przekracza 45%, podczas gdy Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) wskazuje, że optymalny poziom powinien wynosić 10–15%. Zapewnienie kobietom możliwości porodu w spokojnych, bezpiecznych warunkach, zgodnych z fizjologią i pod opieką doświadczonych położnych, może przyczynić się do zmniejszenia liczby interwencji medycznych, w tym niepotrzebnych cesarskich cięć. W Polsce istnieje grupa kobiet i rodzin zainteresowanych alternatywnymi formami opieki okołoporodowej – w tym porodami domowymi oraz porodami w domach narodzin. Dla wielu z nich możliwość wyboru miejsca narodzin dziecka stanowi ważny element poczucia bezpieczeństwa, godności i podmiotowości w procesie porodu. Brak refundacji tych świadczeń sprawia jednak, że część rodzin pozbawiona jest realnego dostępu do tej formy opieki. W związku z powyższym wnoszę o rozpoczęcie prac nad włączeniem porodów domowych oraz porodów w domach narodzin do koszyka świadczeń gwarantowanych NFZ, opracowanie standardów bezpieczeństwa i kwalifikacji dla tej formy opieki położniczej oraz włączenie środowiska położnych, doul, lekarzy i organizacji rodzicielskich w konsultacje dotyczące zmian w polityce okołoporodowej.

Wspieramy kierunek planowanych reform obejmujący możliwość wzięcia rozwodu w Urzędzie Stanu Cywilnego (USC) dla par bez małoletnich dzieci oraz uproszczone, odkonfliktowane postępowania w przypadku małoletnich dzieci w oparciu np. o porozumienia rodzicielskie, mediację, prawo dziecka do wysłuchania i obowiązkową publiczną kontrolę porozumień, z automatycznym przekierowaniem do sądu przy jakichkolwiek wątpliwościach. Odciążenie sądów Przekierowanie prostszych spraw rozwodowych do trybów pozasądowych i uproszczonych rozwiązań skraca ogromne kolejki w sądach i uwalnia zasoby na sprawy sporne, co potwierdzają analizy i opinie praktyków.​ Poparcie ludzi Badania opinii pokazują wysokie poparcie młodych dla szybkich rozwodów pozasądowych, w tym u notariusza, z wynikami sięgającymi około 72,7% w grupie 18–35, szczególnie wśród kobiet.​ Zgodność z Konstytucją W opinii Komisji Kodyfikacyjnej Prawa Rodzinnego, z punktu widzenia art. 47 Konstytucji (ochrona życia prywatnego i rodzinnego), pozasądowe metody rozwiązania małżeństwa mogą zwiększyć ochronę prywatności, eliminując konieczność rozpatrywania intymnych spraw rodzinnych w sądzie powszechnym Procedury rozwodowe nie mogą pomijać też innych zasad konstytucyjnych, takich jak poszanowanie wolności jednostki.  Mniej sporów, mniej szkody Rozwód bez orzekania o winie i procedury odkonfliktowujące redukują eskalację i są korzystniejsze dla stabilizacji rodzin po rozstaniu.​ Europejskie doświadczenia Rozwiązania pozasądowe z bezpiecznikami działają i są rutynowo stosowane we Francji, Portugalii, Włoszech i w modelach skandynawskich, łącząc szybkość z realną kontrolą organów publicznych.

Odrzucenie projektu Ordo Iuris i utrzymanie dobrowolności nauczania religii i etyki jest kluczowe dla ochrony praw obywatelskich, zasad ustrojowych Rzeczypospolitej oraz jakości edukacji: 1. Naruszenie fundamentów państwa świeckiego i bezstronności światopoglądowej Rzeczpospolita Polska jest konstytuowana jako państwo świeckie, neutralne w sprawach religii i przekonań (zgodnie z ustawą o gwarancjach wolności sumienia i wyznania). Konstytucja RP wymaga, aby władze publiczne „zachowywały bezstronność” w sprawach przekonań religijnych, światopoglądowych i filozoficznych. • Publiczne szkoły mają mieć charakter świecki, a nauczanie religii winno pozostać przedmiotem dobrowolnym. Projekt Ordo Iuris, wprowadzający obowiązkowy wybór (religia albo etyka), jest sprzeczny z tymi fundamentami i prowadzi do naruszenia zasady wolności sumienia i wyznania. 2. Przymus jako narzędzie ideologizacji i marginalizacji alternatywy Proponowany obowiązek wyboru religii lub etyki w przedszkolach i szkołach jest określany jako „rozwiązanie przemocowe”. Ma on na celu zwalczanie sytuacji, w której uczniowie, zwłaszcza starsi, wybierają, decydują o tym, że nie chcą uczęszczać na żaden z przedmiotów. Istnieje realna obawa, że obowiązkowa etyka, którą mieliby prowadzić nauczyciele przeszkoleni przez „ekspertów” z ultrakatolickiej organizacji Ordo Iuris, będzie w rzeczywistości „etyką katolicką” i nie będzie stanowić realnej alternatywy. Lekcje religii w obecnym kształcie są już teraz narzędziem forsowania agendy politycznej fundamentalistów i skrajnej prawicy promującym jedyny słuszny model moralności. 3. Zniekształcenie motywacji edukacyjnej przez wliczanie oceny • Projekt przewiduje, że ocena z religii lub etyki ma być umieszczana na świadectwie, wliczana do średniej ocen i uwzględniana przy promocji. • Wliczanie ocen z religii do średniej jest często „prozaicznym powodem” uczęszczania, ponieważ łatwo jest otrzymać ocenę celującą. Taka „szóstka” może przesądzić o dostaniu się do dobrego liceum, co sprawia, że szkoła będzie nagradzać za “odpowiednią postawę ideologiczną”, a nie wiedzę, której sprawdzanie jest fundamentem ocen z innych przedmiotów. 4. Podwójne standardy i błędne priorytety edukacyjne • Nieuzasadnionym podwójnym standardem jest fakt, że projekt Ordo Iuris forsuje obowiązek uczestnictwa w lekcjach religii lub etyki, podczas gdy edukacja dotycząca zdrowia jest przedmiotem nieobowiązkowym. • Inicjatorzy projektu argumentują, że chcą wychowania opartego na wartościach w obliczu „bardzo złego stanu psychicznego dzieci” i nadużywania smartfonów. Mimo to, w obliczu braku obowiązkowej edukacji zdrowotnej, priorytetowe uczynienie obowiązkowym przedmiotu o wartościach religijnych lub etycznych świadczy o nieprawidłowym ustawieniu priorytetów edukacyjnych.

1) Głos osób mieszkających w stolicy W przeprowadzonych konsultacjach społecznych 80% mieszkanek i mieszkańców Warszawy opowiedziało się za ograniczeniem nocnej sprzedaży alkoholu, w sklepach i na stacjach benzynowych, od godziny 22:00 do 6:00. 2) Wpływ na bezpieczeństwo mieszkanek i mieszkańców Ograniczenia nocnej sprzedaży alkoholu wprowadzono już w 180 gminach w Polsce. Na przykład w Słupsku ilość policyjnych interwencji związanych z zakłócaniem porządku zmniejszyła się o 30%, w Krakowie liczba interwencji policji związanych ze spożywaniem alkoholu spadła o 48,5%. W Koninie zanotowano spadek o 69% interwencji domowych. W Krakowie po wprowadzeniu ograniczenia w sprzedaży alkoholu w godzinach nocnych liczba pacjentów na oddziale ratunkowym spadła o 30 proc. 3) Brak dowodów na negatywne skutki ograniczenia sprzedaży Doświadczenia z innych gmin nie wskazują na negatywne skutki ograniczenia, takie jak np. powstanie melin z nielegalną sprzedażą, upadłość lokalnych przedsiębiorstw czy spadek wpływów gmin.

Nie chcemy żyć w świecie, w którym decyzje etyczne: chroniące zwierzęta przed wykorzystywaniem, zapewniające im bezpieczeństwo i elementarny szacunek, są deprecjonowane i podważane. Jesteśmy przekonani i przekonane, że takie postawy powinny być wzmacniane, a nie poddawane presji ze strony środowisk, które czerpią zyski z cierpienia zwierząt. Pani decyzja była nie tylko odważna, ale też w pełni zgodna z prawem oraz oparta na rzetelnych argumentach. Pokazała, że władze miasta mogą i powinny działać w interesie mieszkańców, chroniąc zarówno ludzi, jak i zwierzęta. To przykład odpowiedzialnego i nowoczesnego przywództwa, które stawia dobro wspólne ponad interes ekonomiczny czy chwilową popularność. Gliwice dzięki tej decyzji stały się symbolem zmiany. Miastem, w którym jasno mówi się: nie ma miejsca na narażanie życie i bezpieczeństwa ludzi ani na  na wykorzystywanie zwierząt dla rozrywki. Łączy nas przekonanie, że każde polskie miasto powinno iść w tym kierunku, by wspólnie tworzyć przyszłość opartą na szacunku, empatii i bezpieczeństwie. Wyrażamy solidarność z Panią i dziękujemy za tę ważną decyzję! To dzięki takim odważnym postawom możliwy jest realny postęp i budowanie Polski, w której ochrona ludzi i zwierząt jest priorytetem.

Rozpoczął się w Polsce kryzys demograficzny, czyli proces starzenia się społeczeństwa. Szukając rozwiązań narastającego problemu, zespół seniorów z Uniwersytetu Trzeciego Wieku 2050 przeprowadził w 2023 cykl debat pod hasłem „Wyzwolić społeczny potencjał seniorów”. Podsumowaniem było w 2024 zorganizowanie debat RZECZPOSPOLITA SENIORÓW z udziałem wielu organizacji senioralnych.       Sformułowane zostały propozycje i oczekiwania seniorów w tym temacie. Po długim procesie konsultacji z ekspertami z różnych dziedzin zredagowana została PETYCJA „Prawo seniorek i seniorów do pracy” 1. PETYCJA - to autentyczny głos seniorów.        To jest realizacja hasła: „Seniorzy mają głos nie tylko na wyborach” 2. PETYCJA – nie jest domaganiem się kolejnych funduszy dla seniorów.         Myślą przewodnią jest: „Wyzwolić społeczny potencjał seniorów” 3. PETYCJA – To troska o przyszłych seniorów i ich emerytury. 4. PETYCJA – To domaganie się rozwiązań systemowych i długofalowych            na pokolenia, a nie na kadencję. 5. PETYCJA – To prawidłowa reakcja na rewolucję demograficzną gwałtownego wzrostu ilości seniorów w stosunku do czynnych zawodowo.       >>> Kontekst i uzasadnienie społeczno-ekonomiczne <<< Starzenie się społeczeństwa • W 2025 roku osoby w wieku 65+ stanowią ponad 20% populacji Polski, a do 2050 roku ich udział wzrośnie do ponad 30%. • W ciągu najbliższych dekad liczba osób w wieku produkcyjnym spadnie o około 2 miliony. Potencjał zawodowy seniorów • W grudniu 2023 roku zatrudnionych było ponad 850 tysięcy emerytów, co stanowi wzrost o 48% względem 2015 roku. • W grupie wiekowej 55–64 lata wskaźnik zatrudnienia wynosi 59%, co pokazuje realną chęć i zdolność do pracy. Wyzwania rynku pracy • Polska zmaga się z niedoborem pracowników w wielu sektorach. Wskaźnik wakatów w niektórych branżach przekracza 1,5%, co wskazuje na potrzebę aktywizacji nowych grup zawodowych. Korzyści społeczne • Aktywizacja seniorów to także sposób na przeciwdziałanie wykluczeniu społecznemu, poprawę zdrowia psychicznego i fizycznego oraz zwiększenie jakości życia osób starszych. • Włączenie seniorek i seniorów w życie zawodowe sprzyja międzypokoleniowej solidarności i społecznej integracji.

Brak orzeczenia o niepełnosprawności w przypadku dorosłej osoby w spektrum autyzmu sprawia, że dana osoba nie ma dostępu do szeroko pojętego systemu wsparcia, a w przypadku niemożności podjęcia pracy - uzyskania renty.  Brak orzeczenia sprawia, że jeśli dana osoba może pracować, to nie może liczyć na dostosowanie stanowiska pracy do swoich potrzeb.