27 września do szpitala zgłosiła się na aborcję kobieta z ważnym skierowaniem od psychiatry. Miała traumę, bo badania wykazały, że płód ma wadę letalną. Mimo iż zgodnie z aktualnymi wytycznymi Ministerstwa Zdrowia oraz Ustawą z dnia 7 stycznia 1993 r.o planowaniu rodziny, ochronie płodu ludzkiego i warunkach przerywania ciąży szpital jest zobowiązany do wykonania aborcji, kobieta nie została przyjęta na oddział. Odesłano ją do domu i kazano wrócić w poniedziałek. Wtedy zatrudniony przez dyrektorkę ordynator, dr Jarosław Pająk,  “Zaszantażował zespół, że jeśli w szpitalu wykona się aborcję, to on się zwolni. Pod taką presją go postawił”. Ordynator przekazał lekarzom, że “mają za wszelką cenę namówić tę pacjentkę, żeby zdecydowała się na poród, na donoszenie tej ciąży. Poród i pożegnanie się z dzieckiem, nim umrze”. W konsultacji medycznej dotyczącej stanu zdrowia pacjentki uczestniczyła dyrektorka Chrobak, mimo iż nie ma wykształcenia lekarskiego. “To było złamanie praw pacjenta, że osoba postronna ingerowała w kwestie medyczne”. Wg relacji lekarzy szpital działa nieprawidłowo, odkąd swoich ludzi umieścił w niej wicemarszałek Marcin Krzyżanowski z PiS. Sama dyrektorka do szpitalnej kaplicy sprowadziła relikwie. W mszy z tej okazji uczestniczyli politycy PiS: Antoni Macierewicz i Elżbieta Witek. “Dyrektorka mówiła wtedy z ambony, że szpital leczy zgodnie z nauką Kościoła. Stwierdziła, że ją i jej zespół Bóg postawił na tym miejscu”.  Wg doniesień lekarzy nie był to pierwszy przypadek odmowy aborcji w tym szpitalu. Źródło informacji:   Skandal we wrocławskim szpitalu. Aborcję uzgadniała dyrektorka, która nie jest lekarzem, ale "Bóg ją postawił na tym miejscu", ​​03.10.2024, wroclaw.wyborcza.pl

Media pełne są relacji podobnych, ja ta - pobicie Nijo, Joby i Puffin, trzech Indusów z Pruszkowa, których zaatakował sąsiad. Jak przekazali policji “"Okładał nas metalowym prętem, krzyczał: Tu jest Polska" [1]. Reagujmy za każdym razem. Nie obudźmy się, kiedy rasistowska przemoc ogarnie już nasze miejscowości. Podpisz apel. [1] "Okładał nas metalowym prętem, krzyczał: Tu jest Polska". Na imigrantów z Indii napadł ich polski sąsiad, 22.09.2024, warszawa.wyborcza.pl

Jedynym ministerstwem, które zauważyło nas i włączyło do prac nad projektem ustawy “Mieszkanie na Start”, było Ministerstwo Rozwoju i Technologii. Ten resort uwzględnił jeden z naszych postulatów, który dotyczył zrównania statusu rodzin monoparentalnych i tzw. pełnych dla wyliczenia preferencyjnego oprocentowania. Czyli jednak nie jesteśmy całkowicie niewidzialni i można zauważyć nasze potrzeby?   Natomiast nasze postulaty dotyczące wdowiej renty spotkały się z kilkoma aroganckimi odpowiedziami polityków rządzącej koalicji oraz oskarżeniem nas o manipulacje. Te zarzuty padły w mediach społecznościowych.   Za rządów PiS samodzielni rodzice, głównie matki, doświadczyły oburzającej dyskryminacji. Przypomnimy, że ówcześnie rządzącym zaczęła “przeszkadzać” nasza preferencja podatkowa, a nasze relacje rodzicielskie z dziećmi przestały być postrzegane jako akceptowany model rodziny.   Wierzyłyśmy, że po 15 października 2023 r. rodzice samodzielnie wychowujący dzieci poczują się w Polsce bezpieczni i doceniani - wychowujemy w końcu przyszłe pokolenie Polek i Polaków. W dobie niżu demograficznego, a przy tym zmieniającego się stylu życia, polityka prorodzinna powinna być realizowana w sposób niezwykle uważny i odpowiedzialny. Nic bardziej mylnego. O ile ministrowie z rządu PiS przynajmniej odpowiadali na nasze pisma, o tyle od ministrów obecnej koalicji rzadko otrzymywałyśmy jakąkolwiek odpowiedź. Nasze prośby o włączenie do konsultacji projektów ustaw były i nadal są ignorowane. ----------------------------------------------------------- Art. 71 Konstytucji RP nakazuje władzom państwowym zapewnienie szczególnej ochrony dla rodzin z jednym rodzicem. Wykluczanie takich rodzin ze świadczeń dostępnych dla innych jest naruszeniem tego artykułu. 

Piesi są częstymi niewinnymi ofiarami wypadków drogowych. Kierowcy drastycznie łamiący przepisy ruchu drogowego, w tym ograniczeń prędkości, czują się w Polsce bezkarni. Lokalne samorządy działają za wolno w sprawie poprawy infrastruktury w swoich miastach.

W rządzie nie powinno być miejsca dla byłych polityków klubu PiS, którzy przyłożyli rękę do zaostrzenia przepisów antyaborcyjnych, podpisując się pod wnioskiem do Trybunału Julii Przyłębskiej i są współwinni tragedii, do których on doprowadził. 

  Nie bądźmy obojętni!   Apel organizacji obywatelskich w sprawie mowy nienawiści w polskim życiu publicznym       Jako organizacje obywatelskie działające na rzecz umacniania demokracji, praw człowieka i praworządności w Polsce, jako obywatelki i obywatele, zwracamy się z apelem do polityków i polityczek, a także do mediów, organizacji społecznych i instytucji publicznych oraz wszystkich obywatelek i obywateli, o podjęcie działań na rzecz przeciwdziałania szerzeniu się w naszym kraju mowy nienawiści.    Bezpośrednim powodem do wystąpienia z tym apelem są wydarzenia w Kaliszu, gdzie przed kilku dniami nieznani sprawcy namalowali na drodze publicznej napisy zawierające groźby pod adresem premiera Donalda Tuska, ministra Sprawiedliwości Adama Bodnara oraz społeczności LGBT. Trudno uznać to za zdarzenie jednorazowe w sytuacji przybierającej na sile kampanii przeciwko osobom publicznym, ale także przeciwko organizacjom i osobom działającym na rzecz różnych grup społecznych, oraz przeciwko całym społecznościom (osoby LGBT+, osoby z doświadczeniem migracyjnym). W przeszłości takie kampanie nienawiści, także prowadzone z udziałem mediów tradycyjnych i społecznościowych, prowadziły do realnych zachowań przemocowych. Trudno nie wspomnieć w tym kontekście zamordowania prezydenta Gdańska Pawła Adamowicza, ale także innych aktów agresji i przemocy wobec osób i społeczności, wobec których toczyła się i nadal toczy kampania nienawiści.   Oczekujemy od organów państwa, w szczególności policji, prokuratury i innych organów bezpieczeństwa publicznego, reagowania z całą stanowczością na zdarzenia takie jak wspomniane pojawienie się napisów w Kaliszu oraz inne akty mowy nienawiści.    Od polityków i polityczek oczekujemy realnych działań na rzecz de-eskalacji sporu politycznego w Polsce. Głęboka polaryzacja polskiego społeczeństwa sprawia, że mowa nienawiści wydaje się skutecznym sposobem mobilizacji sympatyków politycznych. Jednak skutki takiej eskalacji mogą się łatwo wymknąć spod kontroli i uderzać w osoby publiczne, także w te osoby, które same stosują mowę nienawiści. Podobne oczekiwanie kierujemy pod adresem mediów, które często propagują wypowiedzi mające znamiona mowy nienawiści z pobudek zarówno politycznych, jak i komercyjnych.   Najważniejszą rolę w zatamowaniu rozlewającej się fali mowy nienawiści mają obywatele i obywatelki. Nie bądźmy obojętni wobec nawet pozornie banalnych przejawów werbalnej czy fizycznej agresji, bo jej ofiarą padną nie tylko osoby i społeczności bezpośrednio zagrożone, ale cała polska demokracja.       Inicjatorzy apelu:   Instytut Spraw Publicznych Helsińska Fundacja Praw Człowieka   Sygnatariusze (organizacje):   Akcja Demokracja Amnesty International Polska Edukacja w Działaniu Fundacja CLIMATE STRATEGIES POLAND  Fundacja im. Stefana Batorego Fundacja Nowej Kultury Bęc Zmiana Fundacja Ośrodka KARTA Fundacja Panoptykon Fundacja Pole Dialogu Fundacja Res Publica im. Henryka Krzeczkowskiego Kobiety Filmu Komitet Obrony Demokracji Kultura Liberalna Ośrodek Kontroli Obywatelskiej "OKO" Otwarta Rzeczpospolita - Stowarzyszenie przeciw Antysemityzmowi i Ksenofobii Polska Fundacja im. Roberta Schumana Polski Instytut Praw Człowieka i Biznesu Ruch Społeczny Obywatele dla Edukacji Sieć Obywatelska Watchdog Polska Stowarzyszenie Interwencji Prawnej Stowarzyszenie Sędziów Polskich „Iustitia” Wybieram bez Hejtu    Sygnatariusze indywidualni:   Joanna Fomina  Zbigniew Karuczan Ireneusz Krzemiński Jacek Kucharczyk Agnieszka Liszka-Dobrowolska Hanna Machińska Piotr Niemczyk Monika Płatek Danuta Przywara Wojciech Sadurski Marek Safjan Paula Sawicka Marian Turski  Mirosław Wyrzykowski  

Każda, nawet pojedyncza wypowiedź osób publicznych, wpływa na osoby, które jej słuchają. I każda dociera do tysięcy lub milionów osób, wywołując dalsze, coraz bardziej radykalne wpisy, a później działania. Czytając je, stykając się z nimi na każdym kroku tracimy wrażliwość na krzywdę drugiego człowieka. Tak rosną uprzedzenia wobec mniejszości. Tak rodzi się akceptacja dla przemocy. Musimy postawić tamę rozprzestrzeniającej się epidemii rasizmu.  Będziemy reagować za każdym razem. Nie chcemy przecież obudzić się w społeczeństwie, w którym rasizm jest akceptowany i nie spotyka się z protestem.

Zwracamy się też do tych, których propaganda tak nastraszyła migrantami, że przestali widzieć w nich ludzi i są skłonni zgodzić się na każde bezprawie funkcjonariuszy wobec nich: nie myślcie, że na tym się skończy. Historia nas uczy, że bezprawie się rozlewa. Jutro będzie można bezkarnie strzelać do człowieka na granicy, pojutrze będzie można bezkarnie strzelać do człowieka na demonstracji.   Podpisano: Organizacje: Obywatele RP Ogólnopolski Strajk Kobiet Fundacja Otwarty Dialog Akcja Demokracja Stowarzyszenie Amnesty International Radio Wolna PL Rybnicka Rada Kobiet Toruńska Brygada Feministyczna Czarny Protest Bielsko Biała Strajk Kobiet Olsztyn Strajk Kobiet Włocławek Strajk Kobiet Berlin Warszawski Strajk Kobiet Stowarzyszenie Demokratyczna RP Fundacja A & A Rainbow Hearts Around The World Podlaskie Ochotnicze Pogotowie Humanitarne Fundacja Ternopilska Stowarzyszenie No To Ci Pomogę Nie składamy parasolek Strajk Kobiet Sardynia Fundacja Asymetryści Strajk Kobiet Częstochowa Stowarzyszenie Podróżnych Ugościć   Osoby indywidualne: Marta Lempart Agnieszka Czerederecka Agnieszka Holland Piotr Cykowski Paweł Kasprzak Wojciech Tochman Katarzyna Augustynek Leokadia Jung Kinga Kamińska Magdalena Pecul-Kudelska Ewka Błaszczyk Krzysztof Warchoł Elżbieta Podleśna Anna Paździejewska Ewa Trojanowska Wojciech Kinasiewicz Anna Miedzińska Mariusz Redlicki Piotr Fijałkowski Paweł Olejniczak Andrzej Kowalski Radosław Baszuk Katarzyna Urbaniak Dagmara Drozd Marta Drozd Paweł Drozd Anna Renata Trojanowska Jacek Zabokrzycki Pawel Wrabec Piotr Stańczak Iza Witowska Ewa Stępniak Mateusz Rybak Max Fuller Bartosz Kramek Marcin Mycielski Anna Kacprzyk Tamara Rubin Bożena Przyłuska Katarzyna Goldian Hanna Kustra Katarzyna Kondej Joanna Wolska Ewa Machura Marta Wosak Katarzyna Jozefowska Alicja Magdalena Molenda Marta Puczyńska Krystyna Zdziechowska Piotr Czaban Kamil Syller Joanna Klimowicz Adam Magdoń Karolina Mazurek Marek Męczyński Magdalena Męczyńska   Aneta Suchecka Joanna Nitychoruk Wacław Sobaszek Anna Zatylna Paweł Łuksza Dorota Swinarska Bogdan Kucharski Eliza Buszko Katarzyna Dawidowicz Wawrzyniec Mąkinia Bartosz Łepecki Grzegorz Antoszewski Jolanta Klimkiewicz Jarosław Klimkiewicz Marija Jakubowycz Agata Katarzyna Kluczewska Barbara Lange Ata Aneta Miechowicz Joanna Gzyra-Iskandar Julie Walecka Grzegorz Janoszka Bartek Sabela Hanna Frem Anna Wieczorek Beata Geppert Elke Oelze Justyna Artym Ewa Serszyńska Chudzik Urszula Moszczyńska Arkadiusz Szot Daria Górniak-Dzioba Małgorzata Oracz Krystyna Zowczak-Jastrzębska Alicja Dzięgielewska Małgorzata Szczecina Katarzyna Surmiak-Domańska  · Jolanta Urbanska Michał Dadlez Anna Szmel Olga Lubicz Magdalena Moskalik Joanna Aisha Iwińska Wojciech Kuranty Ryszard Latecki Natalia Nowacka Loreta Lidia Szalanska Iwona Wyszogrodzka Dorota Łazowska Ewa Michalska Marta Bogdanowicz Joanna Łabęcka Magdalena Kalenik Mariusz Kurnyta Mateusz Rybak Ewa Krzemińska Magdalena Markiewicz-Michalska Beata Roman-Pietras Ewa Bator Katarzyna Przyborska Jerzy Klein Tadeusz Szczęśniewicz Zofia Borucińska Marek Epler Angelika Jolanta Domańska Michał Nowacki Danuta Zawadzka Leszek Tołpa Justyna Wolniewicz –Wrabec Alicja Budziszewska Zbigniew Budziszewski Magdalena Grzebałkowska Beata Siemaszko Robert Krzysztoń Katarzyna Król Elżbieta Mitas Carla Porcheddu Kalina de Nisau Anna Tomaszewska Kajetan Wróblewski Justyna Grabowska Waldemar Paś Rafał Szymczak Janusz Polowczyk Magdalena Barcik Marcin Chęciński Jolanta Klimkiewicz Jarosław Klimkiewicz Marta Pietraszun Agnieszka Kwaśniewicz Katarzyna Kądziela Jolanta Urbańska Bożenna Murawska Przemysław Wiszniewski Michał Boni ---- fot. Kancelaria Prezesa Rady Ministrów, CC BY 3.0 PL, źródło: commons.wikimedia.org

Nasz apel związany jest z tym, że jako grupa zawodowa zajmująca się zdrowiem psychicznym społeczeństwa oraz dla której obszar praw człowieka i poszanowania godności ludzkiej jest niezmiernie ważny, musimy reagować na akty przemocy, które są udziałem naszych obywateli, uderzają w naszych obywateli oraz w obywateli pochodzących z innych krajów, w tym krajów objętych wojną.  Reagujemy na przemoc systemową. Przemoc przynosi krótko i długofalowe konsekwencje psychospołeczne i medyczne. Te konsekwencje w związku z trwającym kryzysem będą wymagały długoterminowych oddziaływań naprawczych w postaci organizowania pomocy psychoterapeutycznej, psychotraumatologicznej, do której większość potrzebujących osób nie ma dostępu. Pomoc będzie musiała objąć zarówno osoby poszkodowane jak i osoby stosujące przemoc czyli funkcjonariuszy służb mundurowych.    Dlatego zwracamy się o podjęcie humanitarnych rozwiązań, o wycofanie przyzwolenia na przemoc ze strony służb mundurowych, o zakazanie pushbacków, o zaplanowanie systemowych rozwiązań rejestracji i zabezpieczenia osób przedostających się do naszego kraju oraz o zatrzymanie traumatyzujących działań wobec wolontariuszy, aktywistów oraz społeczności miejscowości przygranicznych.  Zwracamy się również z apelem o przygotowanie służb do rozumienia złożonego zjawiska uchodźctwa, psychologicznych konsekwencji uchodźctwa i rozumienia złożoności traumy oraz złożoności wojny. Takie szkolenia powinny przejść służby mundurowe i urzędnicy aby móc planować nowe rozwiązania systemowe i strategiczne zabezpieczające obywateli, oparte na poszanowaniu praw, a nie propagowaniu tortur i przemocy. Wśród psychoterapeutów, psychoatraumatologów, psychologów są specjaliści gotowi podjąć współpracę w tym zakresie. 

Chcemy przekazać nasz głos za pośrednictwem francuskich mediów o zasięgu krajowym i lokalnym.

Może nie wszyscy wiedzą, jak ogromne znaczenie ma reprezentacja osób nieheteronormatywnych w kulturze ale niektórym nastolatkom LGBT w Sanoku, wydaje się, że istnieją wyłącznie heteroseksualni ludzie, przez to czują ogromną samotność i zagubienie. Ja i wiele moich znajomych ze społeczności LGBT tak miało. W większych miastach społeczność LGBT mogła o wiele wcześniej znaleźć cząstkę siebie na ekranie. W mniejszym mieście było to jednak  trudne i nadal jedną z nielicznych dróg do lepszego zrozumienia siebie jest dla tęczowych dzieciaków z miasteczek i wsi szukanie wzorców w wirtualnym świecie. To jeden z najważniejszych powodów, dla których potrzebujemy postaci LGBT+ w popularnych serialach i filmach, ale także właśnie w kinach, także tych mniejszych miast. Dla wielu osób to po prostu potwierdzenie, że wszystko z nimi w porządku, że poradzą sobie w przyszłości, bo mogą znaleźć ludzi, którzy naprawdę będą ich akceptowali ale także świetna zabawa, w której mogą zobaczyć po prostu cząstkę siebie i znaleźć jakiś wzorzec. I młode i starsze osoby LGBT+ poszukują postaci na ekranie, z którymi mogliby się utożsamiać.   Wierzę w siłę przekazu oraz wpływu filmów na emancypację naszej społeczności LGBT. Kino powinno odzwierciedlać zmiany społeczne i rzeczywistość życia ludzkiego, w tym także życia osób LGBT+ bo przecież istnieliśmy, istniejemy i istnieć będziemy.  Przez tyle lat opowiadaliśmy różne historie tylko  z perspektywy heteroseksualnej większości, dlaczego mamy nie znaleźć miejsca także na historie dotyczące społeczności LGBT+? Tak jak mi kiedyś dodawał odwagi widok lesbijki lub geja na ekranie, tak teraz i młodszym osobom z mojej społeczności LGBT, ale także starszym osobom, dodaje odwagi i pozwala pożegnać się z poczuciem osamotnienia. Jest to bardzo ważne, bo kiedy masz te kilkanaście lat i nie odnajdujesz w swoim otoczeniu ludzi podobnych do siebie, to chociaż w filmie, który oglądasz, pojawia się taki właśnie człowiek jak ty. Wioleta Fedorus (Tęczowy Sanok)

1. Tęczowe rodziny istnieją niezależnie od ustawy - im także należy się poczucie bezpieczeństwa Według szacunków Kampanii Przeciw Homofobii tęczowych rodzin jest 50 tysięcy, co przekłada się na 150-200 tysięcy osób. To 3-4 więcej osób niż uzyskał Pan głosów w wyborach w 2023 roku w swoim okręgu. Jednocześnie to przekrój populacji miast od Bytomia, przez Olsztyn i Kielce, aż po Toruń. Ustawa o związkach partnerskich rozpoznaje zresztą nie tylko tęczowe rodziny, które już istnieją niezależnie od braku ustawy, lecz także rodziny, w których rodzice z różnych względów nie zawierają związków małżeńskich. Stoimy na stanowisku, że każda rodzina, nie tylko ta "sakramentalna" czy rozpoznana przez państwo jako małżeństwo, ma konstytucyjne prawo do ochrony życia rodzinnego. Rozpoznanie tych rodzin przez system prawny pozwoli objąć je lepszą ochroną w trudnych sytuacjach czy włączyć tzw. rodzica społecznego w faktyczne sprawowanie opieki nad dziećmi. Będzie to mieć także istotny wpływ antydyskryminacyjny, normalizując obecność rodzica społecznego w codziennych sprawach dziecka takich jak wizyty u lekarzy czy na wywiadówkach. W połączeniu z mającą się znaleźć w porządku prawnym znowelizowaną ustawą o zakazie nienawiści wpłynie to pozytywnie na kształtowanie postaw przyszłych pokoleń oraz ich dobrostan. Długofalowo może to przynieść tylko i wyłącznie korzyści - zarówno państwu, które lepiej będzie rozpoznawać potrzeby rodzin i na nie reagować, jak i dzieciom oraz ich rodzicom. 2. Przysposobienie wewnętrzne - komfort dziecka w trudnych chwilach zamiast dalszej traumatyzacji Instytucja przysposobienia już istnieje i ma określone przesłanki. Robi się to dla dobra osoby małoletniej, a dziecko powyżej 13. roku życia musi wyrazić zgodę na przysposobienie. Wystarczy to wszystko zastosować do instytucji związku partnerskiego. Nie ma żadnej logicznej przesłanki do karania dzieci osób, które z różnych względów nie wstępują (np. nie mogą przez obecne prawo) w związki małżeńskie. Śmierć rodzica jest dla dziecka tragedią. Jego dotychczasowy świat lega w gruzach, a wraz z nim - poczucie bezpieczeństwa. Żałoba po zmarłym rodzicu nie zatrzymuje jednak biegu życia i trzeba zmierzyć się z nową rzeczywistością. Tym, co z pewnością nie pomoże osieroconemu dziecku w przejściu przez żałobę, jest zerwanie bezpiecznych więzi z ukochanymi osobami. Stoimy na stanowisku, że dziecko ma prawo pozostać przy rodzicu społecznym, który już sprawował nad nim opiekę - choć nierozpoznawaną dotychczas prawnie - i nie musi przechodzić przez traumę związaną ze sprawami o ustalenie opieki przez dalszą rodzinę czy system zinstytucjonalizowanej pieczy. Związek partnerski z przysposobieniem do maksimum upraszcza procedury, nie generując nowych zmartwień w trudnych chwilach. Ponadto uważamy, że dziecko ma prawo do wyboru, czy chce pozostać przy rodzicu społecznym, czy przejść pod opiekę dalszej rodziny biologicznej i nie powinno być to odgórnie narzucone. Jeśli ma Pan wątpliwości, może Pan także zasięgnąć opinii Komisji Kodyfikacyjnej Prawa Rodzinnego, w której znajdują się m.in. sędzie zajmujące się sprawami tęczowych rodzin; Anna Krawczak specjalizująca się w tematyce pieczy zastępczej czy Marek Michalak, były Rzecznik Praw Dziecka. Są to osoby, które zajmują się dobrostanem dzieci i z pewnością podzielą naszą troskę o (nie tylko) tęczowe rodziny. 3. Co sądzi o tym Twój elektorat? Aż 84-86% osób głosujących na Trzecią Drogę popiera związki partnerskie! W 2023 roku w wyborach do Sejmu i Senatu wystąpiła rekordowa frekwencja. To wynik głównie mobilizacji dookoła praw człowieka, w tym praw osób LGBT+, które przez lata były obiektem rządowych nagonek. Przy frekwencji bliskiej 75% Trzecia Droga uzyskała poparcie rzędu 14,4%, co daje ponad 3 miliony głosów. W 2024 w wyborach samorządowych było to już odpowiednio 13,5% i 1,5-2 milionów głosów, a w wyborach do Parlamentu Europejskiego - 6,91% i niewiele ponad 800 tysięcy głosów. Osoby, które w 2023 roku głosowały na całą koalicję rządzącą i na Trzecią Drogę, w tym na Pańskie ugrupowanie, wyrażają niezadowolenie z niespełnionych obietnic. Wiele osób zostało w domach, po pół roku rządów widząc wszechobecny niedasizm oraz dalsze blokowanie kwestii prawnoczłowieczych. Nie bez wpływu na to pozostała także postawa Trzeciej Drogi wobec ustaw dotyczących bezpiecznego przerywania ciąży, w tym próby blokowania procedowania w Sejmie. Mamy nadzieję, że odpowiednio odczyta Pan wskazówki płynące z wyników i w powyborczym rachunku sumienia zdecyduje się Pan na krok, którego oczekujemy i dla którego poszliśmy do urn w 2023 roku. 4. Boisz się o instytucję małżeństwa? Jest na to sposób: RÓWNOŚĆ MAŁŻEŃSKA! Świat się zmienia, zmieniają się zwyczaje nowych pokoleń i nie każda para pragnie ślubu - czy to konkordatowego, czy wyłącznie cywilnego. Nie oznacza to, że pary żyjące bez ślubu z wyboru lub z konieczności powinny być karane ograniczeniem czy wręcz brakiem pewnych praw. Jeśli stoi Pan na stanowisku, że państwo powinno wspierać instytucję małżeństw, jest na to prosty sposób, i to nawet ustawowo prostszy niż związki partnerskie. Jest to równość małżeńska. Ustawa dotycząca równości małżeńskiej jest znacznie prostsza do przygotowania, wymaga mniejszych nakładów i załatwia wiele spraw - w tym osób transpłciowych dotychczas zmuszanych przez państwo do rozwodów - tu i teraz, dając jednocześnie czas na procedowanie ustawy o związkach partnerskich. Małżeństwo powinno być wyborem, a nie przymusem na zasadzie "albo to, albo nic". Uznajemy, że ludzie potrafią odpowiednio rozpoznać swoją sytuację i wybrać najkorzystniejszy dla siebie i dla swych dzieci model funkcjonowania, zaś rolą państwa jest zabezpieczenie ich praw - w tym praw dzieci - niezależnie od podjętego wyboru. Kto wie, może na czwartkowym spotkanie powie Pan, że jest pan za procedowaniem najpierw równości małżeńskiej i w międzyczasie pracami nad związkami partnerskimi?