Rozumiemy opór znaczącej części rolników związany z koniecznością wprowadzenia europejskiego Zielonego Ładu, ale nie rozumiemy ataków na całą Unię Europejską. Przypominamy też, że dzięki członkostwu Polski w UE do rolnictwa trafiło blisko 80 mld Euro, a w ramach polityki spójności – dalsze blisko 160 mld Euro. Przypominamy, że już w 2023 poziom dopłat bezpośrednich zbliżył się do 260 Euro/ha i był wyższy niż średnio w UE, oraz że dochody rolnicze w około 40% podtrzymywane są przez transfery w ramach Wspólnej Polityki Rolnej. Protestujący rolnicy zdają się nie pamiętać, ile polska wieś zawdzięcza Unii Europejskiej. Dlatego, my kobiety apelujemy: nie unoście się emocjami, nie poddawajcie się manipulacjom, porzućcie barbarzyński pomysł zamykania granicy z Ukrainą; ona potrzebuje naszego wszechstronnego wsparcia! Polska jest krajem cywilizowanym i musi szanować umowy międzynarodowe, z korzyścią dla wszystkich. Apelujemy o spokój, rozsądek i odpowiedzialność, pamiętając że niedługo będziemy obchodzić drugą tragiczną rocznicę wojny, której stawką jesteśmy my wszyscy, Europejczycy i Europejki, nasza wolność, życie i bezpieczeństwo.

Według szacunków problem niealimentacji może dotyczyć co 10 dziecka w Polsce. 👉 Co dla dziecka może oznaczać niealimentacja? 🔴 Ubóstwo Dzieci bez alimentów są bardziej narażona na ubóstwo. Mogą nie mieć zapewnionych podstawowych potrzeb, takich jak wyżywienie, ubranie, mieszkanie czy opieka medyczna. 🔴 Niedożywienie Dzieci bez alimentów są bardziej narażone na niedożywianie. Mogą nie otrzymywać wystarczającej ilości składników odżywczych, co prowadzi do problemów zdrowotnych. 🔴 Ograniczony dostęp do opieki medycznej Dzieci bez alimentów mają ograniczony dostęp do opieki medycznej. Ich opiekunowie mogą mieć problem z opłaceniem wizyt u lekarza czy zakupem leków. 🔴 Ograniczony dostęp do edukacji i rozwoju zainteresowań Dzieci bez alimentów są bardziej narażone na porzucenie szkoły i wykluczenie społeczne. Ich opiekunowie mogą mieć problem z opłaceniem materiałów niezbędnych do nauki i funkcjonowania w szkole, a także rozwoju zainteresowań dziecka. 🔴 Cierpienie psychicznie Dzieci bez alimentów mogą odczuwać odrzucenie i zaniedbanie ze strony rodzica, który nie łoży na ich utrzymanie. Mogą być też emocjonalnie zaniedbane przez głównego opiekuna, który zmuszony jest do podejmowania dodatkowej pracy, a przez to nieobecności w domu. Skutkiem niealimentcji może być depresja dziecka i różnego typu uzależnienia. 👉 Co dla społeczeństwa oznacza niealimentacja? 🔴 Koszt dla budżetu państwa Rodzice, którzy nie płacą alimentów to obciążenie dla budżetu państwa. Wszyscy finansujemy Fundusz Alimentacyjny, tym samym pracujemy na rzecz rodziców, którzy nie utrzymują własnych dzieci. 🔴 Koszt dla gospodarki Rodzice, którzy unikają płacenia alimentów często pracują "na czarno", tym samym przyczyniają się do uszczuplenia dochodów budżetu państwa. Dzieci bez alimentów mają większe trudności w osiąganiu sukcesu zawodowego, co ma negatywny wpływ na rozwój gospodarczy kraju. 👨‍👩‍👦 Zgodnie z Konwencją o Prawach Dziecka, ma ono prawo do utrzymania i opieki ze strony swoich rodziców. Niestety w Polsce ponad 1/4 Polaków usprawiedliwia niepłacenie alimentów! Nie możemy dłużej tolerować tej sytuacji! ✍️ Twój podpis pod petycją to głos w obronie praw dzieci. ✍️ Twój podpis pod petycją to również krok do bardziej stabilnego i zrównoważonego rozwoju Polski. Podpisz petycję już dziś! #DlaMilionaDzieci #NieobojętniNaAlimenty #AlimentumZnaczyPokarm Więcej na temat problemu niealimentacji w Polsce: https://media.big.pl/informacje-prasowe/825884/rekordowe-dlugi-alimentacyjne-w-prezencie-na-swieta https://tvn24.pl/biznes/z-kraju/dlugi-alimentacyjne-nowe-dane-big-infomonitor-st7548208 https://www.rp.pl/finanse/art38199901-polski-wstyd-oszalamiajaca-liczba-dzieci-czeka-na-alimenty https://www.infor.pl/prawo/alimenty/egzekucja-alimentow/6306436,czy-mozna-usprawiedliwic-postawe-gdy-ktos-nie-placi-alimentow-oto-na.html

Zależy mi na tej sprawie gdyż zapewniłoby to nam bezpieczeństwo, ograniczone by było występowanie poważnych wypadków z powodu niewłaściwego posługiwania się petardami hukowymi i fajerwerkami które kończą się ciężkimi poparzeniami ciała, utratą kończyn ciała, śmiercią ludzi, dzieci, zwierząt. Wzywam Kancelarię Prezesa Rady Ministrów do natychmiastowego działania w tej sprawie gdyż chodzi tu o dobro i bezpieczeństwo Polaków i ochronę zwierząt.

Program ten był elementem nagonki na społeczność lesbijek, gejów, osób biseksualnych, transpłciowych, queerowych, interpłciowych i aseksualnych (w skrócie LGBTQIA) prowadzonym przez media realizujące linię programową rządu. W tym programie grupa społeczna osób nieheteronormatywnych została ukazana w negatywny, stereotypowy sposób. Ten program był kulminacją realizowanych m. in. przez Wiadomości TVP działań propagandowych wymierzonych w społeczność LGBTQIA. Jego celem miało być wzbudzenie niechęci odbiorców do naszej grupy społecznej. Jej skutkiem było m. in. wsparcie procesu przyjmowania uchwał anty-LGBT przez rady miast, powiatów i województw. Finalnie deklaracje takie przyjęło ponad sto jednostek samorządu terytorialnego. Opis programu jest w tym załączniku: https://drive.google.com/file/d/1t5eM-qebG8b0TxTEzZJgn4HqKDGe2qps/view?usp=drive_link W tym drugim załączniku jest lista złamanych artykułów kodeksów etycznych, których TVP zobowiązała się przestrzegać, zanim została przejęta przez PiS. "Inwazja" złamała większość tych zapisów nawet po kilkanaście razy. https://drive.google.com/file/d/1Yjj4U3YPH-sds6_3S-THE7bvkegq8Sek/view?usp=drive_link Telewizja publiczna z założenia ma być dla wszystkich obywateli. W tym także dla obywateli i obywatelek będących lesbijkami, gejami, osobami biseksualnymi, transpłciowymi, queerowymi, interpłciowymi i aseksualnymi (w skrócie LGBTQIA). Tymczasem doprowadziła ona do głębokiej utraty zaufania u tej kilkumilionowej grupy obywateli i obywatelek do TVP i polskiego państwa oraz spowodowała u niej poczucie zagrożenia ze strony polskiego państwa oraz współobywateli. Osoby realizujące "Inwazję" nie mogą się zasłaniać tym, że jedynie wykonywały polecenia przełożonych, ani tym, że ich rola w tej produkcji była marginalna. Idąc tym tokiem myślenia, należałoby uznać że praca korektorów, zecerów i drukarzy dla podżegającej do eksterminacji Żydów gazety “Der Sturmer” była całkowicie etyczna. TVP będzie musiała odbudowywać to zaufanie przez wiele lat. Dlatego też konieczne są zdecydowane kroki.

Rok temu została złożona petycja do Ministerstwa Zdrowia w sprawie refundacji leków na ADHD dla osób dorosłych. Petycja została odrzucona. Uważam jednak, że nie powinniśmy tak tego zostawiać i pokazać ministerstwu, że nie przestaniemy walczyć do momentu, aż problem ten nie zostanie rozwiązany. Petycja ta, podobnie jak poprzednia, zostanie złożona jako załącznik w piśmie do powyższego organu. W Polsce leki na ADHD refundowane są tylko do 18. roku życia. Wraz z dniem osiągnięcia pełnoletności zmuszeni jesteśmy do stu procentowej odpłatności. Czy jest to sprawiedliwe? ADHD (Zespół Nadpobudliwości Psychoruchowej) to zaburzenie neurobiologiczne dotykające dzieci oraz dorosłych. W kontekście osób dorosłych ADHD często pozostaje nierozpoznane lub niedostatecznie leczone, co prowadzi do istotnych konsekwencji zdrowotnych, społecznych i zawodowych. Borykają się oni m.in. z dekoncentracją, dezorganizacja, impulsywnością i częstymi zmianami nastroju. U wielu osób objawia się ono również poprzez nadpobudliwość ruchową, lecz nie dotyka to wszystkich osób neuroatypowych, przez co proces diagnozy jest utrudniony. Osoby z ADHD, które pozostają bez odpowiedniego leczenia, narażone są na znaczne ryzyko dotkliwych konsekwencji zarówno dla zdrowia fizycznego, jak i psychicznego. Nieleczone ADHD może prowadzić do silniejszych epizodów depresyjnych oraz stanów lękowych, zwiększając jednocześnie ryzyko podjęcia próby samobójczej. Badania wskazują, że pacjenci, którzy nie otrzymują efektywnej terapii ADHD, są bardziej podatni na nasilenie objawów depresji, co stanowi istotne zagrożenie dla ich zdrowia psychicznego. Brak leczenia ADHD u dorosłych zwiększa ryzyko uzależnień od substancji i zachowań kompulsywnych, takich jak alkohol, narkotyki czy hazard. Uzależnienia stanowią sposób radzenia sobie z objawami ADHD, lękami i depresją. Nieleczone ADHD może prowadzić do poważnych komplikacji zdrowotnych i społecznych. Dzięki refundacji leków zmniejszone zostałoby ryzyko rozwinięcia się współistniejących zaburzeń psychiczny wpływających na dobrostan pacjenta. Terapia stała by się bardziej powszechna, co przyczyniłoby się do redukcji obciążenia systemu opieki zdrowotnej. Przez aktualne warunki refundacji dostępność leków jest niska. Osoby z ADHD mają problem ze zrealizowaniem recepty nawet w dużych miastach. Refundacja przyczyniłaby się do zwiększenia ich dostępności. Petycja składana będzie o refundację leków takich jak, np. Medikinet, Medikinet CR, Concerta. (Powyższy tekst nie będzie treścią petycji) Link do zeszłorocznej petycji, w której można znaleźć bardziej szczegółowe informacje odnośnie ADHD u dorosłych oraz jego leczenia: https://www.naszademokracja.pl/petitions/petycja-ws-wprowadzenia-refundacji-lekow-na-adhd-dla-doroslych

Przemoc ze względu na płeć wobec dziewcząt i kobiet ma charakter globalnej epidemii. Jest rozpoznawana jako „prawdopodobnie najbardziej rozpowszechnione naruszenie praw człowieka na całym świecie” (Kofi Annan, 1999), jedna z głównych barier w osiągnięciu równości płci, a jednocześnie efekt systemowej dyskryminacji, problem z zakresu bezpieczeństwa i zdrowia publicznego (WHO, 2002, 2014, 2021). Przemoc wobec kobiet i dziewcząt jest zakorzeniona przede wszystkim w dyskryminacji ze względu na płeć, normach społecznych, które akceptują przemoc, oraz stereotypach związanych z płcią (Konwencja Stambulska, Rada Europy, 2011). Przemoc ze względu na płeć, a także zagrożenie tą przemocą wpływa na zakres korzystania przez dziewczęta i kobiety z przysługujących im praw i możliwości, ogranicza szanse na rozwój, a także na udział w rozwoju społeczeństw, praw, badań, rozwiązań technologicznych itd. Szacuje się, że na całym świecie około 736 milionów kobiet – prawie jedna trzecia – przynajmniej raz w życiu padło ofiarą przemocy fizycznej i/lub seksualnej ze strony partnera, przemocy seksualnej ze strony partnera lub obu rodzajów przemocy (ONZ, 2023). Z badań wynika, że przemoc wobec kobiet* i dziewcząt* jest powszechniejsza niż udar mózgu, cukrzyca i choroby serca u kobiet w Anglii (NHS, 2010). Statystyki pokazują, że dla kobiet w wieku od 16 do 44 lat przemoc domowa/w rodzinie stanowi główną przyczynę śmierci i niepełnosprawności, wyprzedzając raka, wypadki drogowe, a nawet wojnę (Rada Europy, 2002). 42% kobiet doświadczających przemocy ze strony partnera zgłasza obrażenia będące konsekwencją tej przemocy (WHO, 2021). PREWENCJA PRZEMOCY to nie tylko działania skierowane do najmłodszych. Istotą działań w zakresie prewencji pierwotnej jest m.in. to, że działaniami są objęte wszystkie osoby, ale w różny sposób - adekwatny do płci, wieku, wykonywanej pracy, pełnionej funkcji, społecznej roli. Niestety, wciąż brak jest systemowych działań, szerokiej równościowej i antyprzemocowej edukacji do wszystkich, edukacji empowermentowej skierowanej do dziewczyn* i kobiet (m.in. warsztaty z samostanowienia i samoobrony – WenDo), wspierania ruchu praw kobiet, podnoszenia świadomości, szkoleń dla profesjonalistów/ek, programów pracy ze sprawcami czy skoordynowanego angażowania w prewencję sektora prywatnego i mediów. To właśnie takie działania są rozumiane jako zapobieganie przemocy ze względu na płeć. Z badań przywoływanych przez ONZ wynika, że skoordynowane, wszechstronne, szeroko zakrojone i adekwatnie finansowane działania mogą położyć kres przemocy i może to mieć transformacyjny wpływ na życie kobiet i dziewcząt. Szczególnie obiecujące efekty przynoszą strukturalne programy upełnomocnienia kobiet, systemowe stabilne finansowanie działalności organizacji praw kobiet i dziewczynek, edukacja równościowa zorientowana na transformację norm społecznych i zmianę relacji władzy między płciami, wzmacnianie podstawowych usług dla ocalałych (ONZ, 2023). Przemoc ze względu na płeć ma charakter strukturalny dlatego, by do niej rzadziej dochodziło, KONIECZNE SĄ ZMIANY STRUKTURALNE I SYSTEMOWE.

Organizatorami tegorocznego marszu, podobnie jak w zeszłym roku, jest środowisko skrajnie prawicowe. Są to osoby z Konfederacji oraz organizacje pokrewne, kreujące się na patriotyczne i mające wsparcie środowiska kibolskiego. Szerzą oni treści ksenofobiczne, rasistowskie, homofobiczne oraz antysemickie. Wystarczy przytoczyć "piątkę Mentzena", antyukraińskie wiece, demonstracje przeciwko "plandemii", akcję "Stop 447", udział w kontrach do marszów równości czy podsycanie nagonki wobec osób w drodze i straszenie "nachodźcami". Nasze obawy oraz ostrzeżenia kierowane zarówno do Pana, jak i do Centrum Zarządzania Kryzysowego, niestety znalazły swoje potwierdzenie w rzeczywistości. Podczas zeszłorocznego marszu dochodziło do łamania prawa, zaś Centrum Zarządzania Kryzysowego nie reagowało na nie, choć na miejscu miało swojego przedstawiciela. Nie reagowała także policja. To kolejna rzecz, przed którą ostrzegałyśmy - że policja jest niechętna do reagowania na łamanie prawa podczas prawicowych marszy, czego rokroczny wyraz mamy w Warszawie oraz pismach Rzecznika Praw Obywatelskich. Podczas zeszłorocznego "marszu niepodległości" wielokrotnie używano materiałów pirotechnicznych, szczególnie pod Pomnikiem Powstańców Wielkopolskich oraz na Placu Mickiewicza, powodując zagrożenie dla ludzi oraz mienia. “Marsz Niepodległości”, firmowany nierzadko jako “wydarzenie dla rodzin z dziećmi”, nie jest z pewnością bezpiecznym dla dzieci miejscem, gdy otaczają je ludzie z wyrobami pirotechnicznymi i gryzący dym. Doszło także do ataku na kontrdemonstrantki, w wyniku czego doszło do uszkodzenia ich mienia. Podczas gdy je spisywano za "zakłócanie legalnego zgromadzenia", za plecami policji odpalano kolejne materiały pirotechniczne. W przygotowaniu była także prowokacja polegająca na spaleniu tęczowej flagi. Nie zgadzamy się na to, by kolejny rok z rzędu przez miasto przechodziła manifestacja niosąca na sztandarach nienawistne hasła, poglądy, łamiąca prawo i sprawiająca, że ludzie boją się wyjść na świąteczny spacer. W minioną sobotę, 21 października, poznańscy kibole zaatakowali człowieka tylko dlatego, że miał na sobie koszulkę z trzema strzałami - symbolem antyfaszystowskim. Napastnicy nosili takie same symbole, jak te promowane przy okazji "marszów niepodległości" - krzyże celtyckie i szczerbce, symbole rasistowskie i ksenofobiczne. Osoby mieszkające w Poznaniu i przez Poznań podróżujące nie zasługują, by żyć w strachu przed napaścią, bo mają na sobie antyfaszystowski symbol, którym posługiwali się bohaterowie Polskiego Państwa Podziemnego, w tym choćby Krzysztof Kamil Baczyński. ¡No pasarán! ______________________ Ustawa z dnia 24 lipca 2015 r. - Prawo o zgromadzeniach: - art. 4 §1: "W zgromadzeniach nie mogą uczestniczyć osoby posiadające przy sobie broń, materiały wybuchowe, wyroby pirotechniczne lub inne niebezpieczne materiały lub narzędzia." - art. 14: "Organ gminy wydaje decyzję o zakazie zgromadzenia nie później niż na 96 godzin przed planowaną datą zgromadzenia, jeżeli: 1) jego cel narusza wolność pokojowego zgromadzania się, jego odbycie narusza art. 4 lub zasady organizowania zgromadzeń albo cel zgromadzenia lub jego odbycie naruszają przepisy karne; 2) jego odbycie może zagrażać życiu lub zdrowiu ludzi albo mieniu w znacznych rozmiarach, w tym gdy zagrożenia tego nie udało się usunąć w przypadkach, o których mowa w art. 12 lub art. 13" Kodeks karny, art. 231 §1: "Funkcjonariusz publiczny, który, przekraczając swoje uprawnienia lub nie dopełniając obowiązków, działa na szkodę interesu publicznego lub prywatnego, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3."

To jest odpowiedni czas, by skończyć z zastraszaniem personelu medycznego i narażaniem pacjentek na niepotrzebny stres.

Poniżej prezentujemy najważniejsze obszary, które naszym zdaniem potrzebują wzmocnienia i wsparcia i które usprawnić może właśnie działaność niezależnego Rzecznika/Rzeczniczki: 1. Zrównoważone relacje nauczyciel-uczeń: Rzecznik/Rzeczniczka spełniał(a)by kluczową rolę w budowaniu lepszych relacji między nauczycielami/nauczycielkami i społecznością uczniowską. Dzięki temu osoby uczące się czułyby się bardziej komfortowo w wyrażaniu swoich potrzeb i obaw. 2. Zapewnienie uczniom i uczennicom głosu: Wiele decyzji dotyczących szkoły jest podejmowanych bez uwzględnienia opinii dzieci i młodzieży. Rzecznik/Rzeczniczka jako ich przedstawiciel, będzie przekazywał/a lub wzmacniał/a głos uczniów i uczennic w procesie podejmowania decyzji o kwestiach dotyczących procesu uczenia się czy wprowadzanych w szkole zasad i regulaminów. 3. Mediacja i rozwiązywanie konfliktów: Rzecznik/Rzeczniczka będzie działać jako mediator/ka w sytuacjach konfliktowych, wspomagając tworzenie harmonijnego otoczenia sprzyjającego edukacji. 4. Ochrona przed dyskryminacją i przemocą: Rzecznik/Rzeczniczka miał(a)by istotną rolę w zapobieganiu wszelkim formom dyskryminacji, mobbingu i przemocy w szkole. Odpowiednio prowadzona działalność rzecznicza prowadzi do bardziej efektywnego rozpoznawania, zapobiegania i reagowania na tego typu zachowania. 5. Wsparcie uczniów w trudnych sytuacjach: Osoby uczące się mogą napotykać na różnego rodzaju trudności, zarówno w sferze edukacyjnej, jak i osobistej. Rzecznik/Rzeczniczka mógłby pełnić funkcję doradcy/doradczyni, pomagając w rozwiązywaniu problemów dzieci i młodzieży oraz w kierowaniu ich do odpowiednich źródeł wsparcia. 6. Podniesienie jakości edukacji: Rzecznik/Rzeczniczka będąc świadomym/świadomą bieżących wyzwań i potrzeb społeczności uczniowskiej może wnosić cenne sugestie dotyczące metod nauczania, programów edukacyjnych czy infrastruktury szkolnej, co przyczyniłoby się do ogólnego podniesienia jakości i standardów dąbrowskiej edukacji. 7. Rozwój umiejętności społecznych: Praca Rzecznika/Rzeczniczka będzie sprzyjać kształtowaniu umiejętności społecznych i liderstwa u uczniów i uczennic. Zapewnienie im wsparcia w samodzielnej reprezentacji oraz rozwiązywaniu problemów, przyczyni się do ich rozwoju osobistego i obywatelskiego. 8. Edukacja prawna: Rzecznik/Rzeczniczka może edukować dzieci i młodzież na temat ich praw, obowiązków i możliwości skorzystania z dostępnych środków ochrony ale i wspierać nauczycieli i nauczycielki w zakresie edukacji prawnej. 9. Współpraca ze społecznością: Rzecznik/Rzeczniczka mógłby/mogłaby działać jako łącznik/łączniczka pomiędzy uczniami, nauczycielami, rodzicami i władzami szkoły, umożliwiając lepszą komunikację oraz współpracę w kwestiach dotyczących edukacji. 10. Przygotowanie do życia obywatelskiego. Poprzez angażowanie się w działania związane z reprezentacją i ochroną praw, dzieci i młodzież zdobywają wiedzę i doświadczenie przydatne w przyszłym życiu obywatelskim, uczą się demokracji, aktywnego uczestnictwa i wpływania na rzeczywistość. 11. Wsparcie w tworzeniu inkluzywnego statutu szkoły. Rzecznik/Rzeczniczka wspierał(a)by proces tworzenia inkluzywnego statutu szkoły (stosownie do diagnoz i potrzeb), takiego, który nikogo nie dyskryminuje i chroni osoby uczące i uczące się w szkole przed dyskryminacją, zapewnia wolność wyrażania się i jest podstawą obrony przed prześladowaniem. Podsumowując, powołanie RzecznikaRzeczniczki Praw Osób Uczących się postrzegamy jako istotne wyzwanie dla lokalnej polityki oświatowej i młodzieżowej. Przy odpowiednim podejściu i zaangażowaniu jest to ważny i odważny krok w kierunku pozytywnych zmian w edukacji, który przyniesie korzyści zarówno dzieciom i młodzieży uczącym się w dąbrowskich szkołach jak i całej lokalnej społeczności. Działanie to bardzo mocno wpisuje się w dążenie do tworzenia bardziej partycypacyjnego, demokratycznego, otwartego i obywatelskiego środowiska edukacyjnego w naszym mieście. Poprzez podpisanie petycji wyrażasz poparcie dla wprowadzenia ważnego i wspierającego dzieci i młodzież rozwiązania i wzmacniasz samorzeczniczy głos dąbrowskich uczniów i uczennic. Powołanie Rzecznika/Rzeczniczki Praw Osób Uczących się w Dąbrowie Górniczej to prosty krok, który może przynieść wielkie zmiany. Podpisz i podaj dalej. Każdy głos ma znaczenie. Szkoła jest nasza! Jacek Lewicki, Michał Wroński, Zosia Zając (Front Uczniowski) Anna Dęboń, Elżbieta Nowak, Marta Nowak, Mają Krawczyk (Stowarzyszenie dOPAmina lab)

Do wyborów parlamentarnych zostały 3 miesiące. Już niedługo rozstrzygnie się los polskiej demokracji. Poznań nie może być miejscem dającym platformę mowie nienawiści.

Razem ze społecznością międzynarodową wyrażamy obawę, że traktowanie Saakaszwilego, w tym pozbawienie go adekwatnej opieki medycznej, narusza międzynarodowe standardy praw człowieka zapisane w umowach i konwencjach, których Gruzja jest stroną, takie jak Art. 3 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka, Powszechna deklaracja praw człowieka, Konwencja w sprawie zakazu stosowania tortur czy Międzynarodowy pakt praw obywatelskich i politycznych.

Jestem Mamą 11-letniej córki z niepełnosprawnością intelektualną i w spektrum autyzmu. Stworzyłam apel o zawetowanie rządowej ustawy, ponieważ realnie pozbawi mnie pomocy, gdy córka skończy 18 lat, pozostawiając na mnie prawny dożywotni obowiązek opieki nad córką. Brak konsultacji społecznych uniemożliwił mi i innym opiekunom wywarcie skutecznej presji na zmiany w ustawie ze strony społecznej. Jedyną korzyść dla mnie, którą wprowadza ustawa to zniesienie krzywdzącego limitu “dorabiania” dla opiekunek/ów niepełnoletnich osób z niepełnosprawnościami. Ustawa dostrzega też opiekunki i opiekunów faktycznych i przyznaje wsparcie rodzinom z więcej niż jedną osobą z niepełnosprawnością w stopniu znacznym. Ale robi to kosztem dorosłych osób z niepełnosprawnościami. Większość z dorosłych osób z niepełnosprawnościami, otrzyma zaledwie ok. 640 zł zamiast świadczenia pielęgnacyjnego, które dziś wynosi blisko 2,5 tys. złotych, a od stycznia 2024 roku wyniesie ponad 3 tysiące złotych. Tak niskie wsparcie to kpina z idei niezależnego życia! Sami przedstawiciele rządu przyznają, że świadczenie wspierające (w tym w najskromniejszym wymiarze) trafi tylko do 50% osób z niepełnosprawnością w stopniu znacznym. Nawet osoby całkowicie niepełnosprawne ruchowo nie otrzymają najwyższej pomocy finansowej, jeśli będą sprawne intelektualnie. Jednak w najtrudniejszej sytuacji będą osoby z niepełnosprawnością intelektualną i w spektrum autyzmu. Czyli takie osoby jak moja córka. Wbrew zapewnieniom rządzących, osoby z niepełnosprawnościami i ich bliscy nie będą mogły wybrać rodzaju świadczenia. Świadczenie wspierające LIKWIDUJE świadczenie pielęgnacyjne dla rodzin osób z niepełnosprawnościami po 18. roku życia. Daje im w większości w zamian nieporównywalnie niższe świadczenie wspierające i to tylko tym, którzy zdobędą 70 pkt. na skali oceny potrzeby wsparcia. Skala oceny potrzeby wsparcia, która będzie kryterium przyznania świadczenia wspierającego, to narzędzie niewystandaryzowane, nie sprawdzone w warunkach polskich, niedostosowane do potrzeb osób z różnymi rodzajami niepełnosprawności. Będziemy świadkami eksperymentu na grupie osób w szczególnie trudnej życiowej sytuacji, co przyznają sami rządzący. Wadliwa, wyśrubowana skala będzie kryterium przyznania również innych świadczeń i usług kierowanych do osób z niepełnosprawnościami. Wykluczy to bardzo wiele osób z niepełnosprawnościami i ich rodzin z innych form niezbędnego codziennego wsparcia. Sytuacja osób z niepełnosprawnościami i ich bliskich jest często dramatyczna. Nie ma ośrodków pobytu dziennego, mieszkań wspomaganych ani dostępnej asystencji. Rodzic czy inna osoba, na której ciąży obowiązek alimentacyjny, nadal będzie więc zmuszony/a świadczyć pracę opiekuńczą często całodobowo i przez wiele lat – teraz jednak nieodpłatnie. Zamiast o wsparcie najsłabszych grup społecznych rząd zadbał o optymalizację wydatków budżetowych. Wypracowane w wyniku uzgodnień strony społecznej poprawki do ustawy, w których brałam udział, zostały zignorowane przez ministerstwo i parlament. Politycy zlekceważyli nasz głos, nasze potrzeby. Ja i tysiące opiekunek i opiekunów osób z niepełnosprawnościami liczymy na prezydenckie weto, zanim będziemy zmuszeni wyjść tłumnie na ulice. Po zawetowaniu przez Prezydenta ustawa powinna wrócić do Sejmu, a Sejm natychmiast powinien podjąć prace nad nią po rzeczywistych, odpowiednio długich konsultacjach społecznych, z uwzględnieniem poprawek strony społecznej. Z poważaniem, Małgorzata Mikołajczyk