Chcę chronić swoje życie i zdrowie, swoich bliskich a także życie i zdrowie wszystkich pracowników oświaty oraz uczniów.

Mikołaj Pawlak w swoich wypowiedziach wielokrotnie podkreślał, że „klaps to nie bicie”, argumentując to wspomnieniami z rodzinnego domu. Jednak tutaj należy przypomnieć dwa niezwykle istotne dokumenty – Raport Rzecznika Praw Dziecka z 2012 roku, a także 96 artykuł Kodeksu opiekuńczego. Oba te druki wyraźnie podkreślają zakaz stosowania jakichkolwiek kar cielesnych i psychicznych, a także ich szkodliwość. Kolejną kwestią jest sprzeciw obecnego RPD wobec wprowadzenia rzetelnej edukacji seksualnej do szkół. Dowodził, że będzie ona szkodliwa dla dzieci i powoływał się na 48. artykuł Konstytucji, który głosi: „Rodzice mają prawo do wychowania dzieci zgodnie z własnymi przekonaniami. Wychowanie to powinno uwzględniać stopień dojrzałości dziecka, a także wolność jego sumienia i wyznania oraz jego przekonania”, zapominając jednak o drugim zdaniu tego zapisu: „wychowanie dzieci nie może ograniczać ich wolności sumienia ani pozbawiać szansy na uformowanie swoich własnych przekonań”. Istotnym jest również fakt, że minęło już kilka miesięcy od powołania komisji ds. wyjaśniania przypadków pedofilii, jednak został powołany do niej tylko jeden członek. Zatem komisja nie może działać i dowodzić zbrodni, walcząc o prawa najmłodszych. Aczkolwiek to dwa ostatnie projekty, które poparł RPD – Mikołaj Pawlak wzbudzają najwięcej emocji. Pan Rzecznik uznał bowiem, że udział dzieci w polowaniach nie będzie miał skutków w ich późniejszym życiu, że krew i śmierć to świetny sposób na rodzinne spędzanie czasu i rozwój zainteresowań dzieci. W porę zareagowała prawniczka i europosłanka – Sylwia Spurek, która uważa, podobnie jak my, że udział dzieci w polowaniach jest niedopuszczalny. Jednak spotkała się z ostrą krytyką ze strony Rzecznika Praw Dziecka, który uznał, że nie ma ona prawa wypowiadania się o dzieciach, ponieważ Sylwia Spurek stanęła w obronie godności i praw tysięcy Polek, kiedy rząd PiS chciał zaostrzenia ustawy antyaborcyjnej. W przypadku projektu „Zatrzymaj aborcję”, Mikołaj Pawlak apelował o wykreślenie z ustawy możliwości przerwania ciąży ze względu na prawdopodobieństwo wad płodu., powołując się na sumienie posłanek i posłów i zapominając zupełnie o zdrowiu i życiu Polek, które zostają tutaj sprowadzone do roli inkubatorów. Mikołaj Pawlak jest zagrożeniem dla wszystkich dzieci w naszym kraju. Nie broni ich praw, nie walczy o nie. Chroni jedynie interesy własne i partyjne. Czy takiego Rzecznika Praw potrzebują dzieci w całej Polsce? Dlatego stanowczo apelujemy o odwołanie obecnego Rzecznika Praw Dziecka i powołanie na to stanowisko osoby kompetentnej, takiej, która stanie w obronie praw, zdrowia i życia wszystkich dzieci w Polsce.

15 maja 2020 r. z inicjatywy wiceministra Marcina Romanowskiego, minister Zbigniew Ziobro przyznał antyaborcyjnej pseudo-aktywistce Zuzannie Wiewiórce brązowy medal pamiątkowy "Zasłużonej dla Wymiaru Sprawiedliwości". Wolontariuszka organizacji Pro-Prawo do Życia została nagrodzona za swoją działalność, w ramach której m.in. dokonuje szantaży emocjonalnych osób rozważających przerwanie ciąży. Osoby te znajduje w mediach społecznościowych i nęka wiadomościami prywatnymi. Posuwa się także do łamania prawa do prywatności, przekazując wiadomość na temat planów aborcyjnych wybranych osób ich otoczeniu rodzinnemu. Jest to przemocowa ingerencja w cudze decyzje reprodukcyjne, a nie działanie zasługujące na odznaczenia państwowe.

Kolejne tereny zieleni znikają z przestrzeni miasta. Szczególnie jest to widoczne w centrum i w śródmieściu, gdzie upalne dni stały się coraz bardziej uciążliwe dla mieszkańców. Dlatego tak ważne jest pozostawienie istniejących dziś terenów zieleni w niezmienionym obszarze. Tymczasem grupa działkowców zajmujących 13 działek znajdujących się na terenie Rodzinnych Ogrodów Działkowych „Bogdanka” przy ulicy Pułaskiego niebawem otrzyma ultimatum na dobrowolne opuszczenie użytkowanych przez nich ogródków. Zarząd Okręgu PZD planuje oddać nieruchomość spółce Darex, pomimo że Władze Miasta Poznania, zgodnie z wcześniejszymi ich oświadczeniami, przystąpiły do rozmów z roszczeniową spółką i starają się o uznanie własności tego terenu dla Skarbu Państwa. Teren ten już od lat powojennych jest użytkowany jako ogrody działkowe – na wiele lat przed jego sprzedażą przez domniemanych spadkobierców spółce Darex. Obecnie, od roku 2019 teren ogrodów ROD „Bogdanka” jest otwarty dla mieszkańców Poznania – władze miasta dofinansowały budowę pawilonu do wspólnego użytku przez działkowców. ROD „Bogdanka” graniczy z parkiem Wodziczki i stanowi razem z nim ważną część zachodniego klina zieleni miasta Poznania. Jest integralną częścią najważniejszego systemu środowiska naturalnego naszego miasta. Poznańskie kliny zieleni są jedynym takim założeniem w Europie. To dzięki rzece Warcie i jej dopływom: Bogdance i Cybinie, Poznań jest przecięty krzyżem zieleni. Obecność klinów zieleni wpisana jest w każdym dokumencie planistycznym Poznania, w tym także w projekcie dokumentu „Adaptacja miasta Poznania do zmian klimatycznych”. Poznańskie kliny zieleni są jednym z podstawowych atutów miasta w nadchodzącym kryzysie klimatycznym. Stanowią naturalną ochronę mieszkańców nie tylko spacerujących tutaj w czasie gorących dni, ale także żyjących w pozostałych dzielnicach Poznania. Kolejne inwestycje zabudowują i przerywają klin w coraz to nowych miejscach. Przykładem tego może być wybudowanie apartamentowców „Zielony Sołacz” po północnej stronie rzeki Bogdanki, które z nazwy „zielony” mają to, że zajęły znajdujący się tam przedtem teren zieleni. Fragment otuliny poznańskiego zachodniego klina zieleni został zniszczony. Czy Władze Miasta dążą do tego, żeby podobnie wydarzyło się z częścią terenu ROD „Bogdanka”? Czy na tym zależy Zarządowi Okręgu PZD? Czy będzie to początek likwidacji całego ROD „Bogdanka”, który zmniejszy się w ten sposób w znaczący sposób? Czy chcemy, aby park Wodziczki, którego patron był konsultantem naukowym przy badaniu klinów wentylujących, nawadniających i utrzymujących wilgoć w Poznaniu, został zalany betonem ze wszystkich stron? Podpisani: Stowarzyszenie Miłośników ROD „Bogdanka” Organizacja Ekologiczna „Zielona Fala” Koalicja ZaZieleń Poznań Stowarzyszenie Prawo do Przyrody Stowarzyszenie Centrum Promocji Ekorozwoju Extinction Rebellion Poznań Młodzieżowy Strajk Klimatyczny Poznań

Nowe pasy ułatwią bezpieczny dojazd do pracy osobom, które nie mogą pracować zdalnie, a mają możliwość wyboru poruszania się rowerem zamiast komunikacji miejskiej. Bez wprowadzenia zmian polegających na ułatwieniach dla rowerzystów na ulicach miasta wiele osób wybierze samochód, co będzie zabójcze nie tylko dla Warszawy ale też dla lokalnej gospodarki i dla naszego zdrowia. Stolica Polski poza działaniem na rzecz zniesienia zakazu korzystania z rowerów publicznych powinna podjąć również działania, do których ma podstawy prawne.

Apelujemy do Prezydenta Jacka Majchrowskiego o rezygnację z organizacji Igrzysk Europejskich. Wykorzystajmy obecny kryzys do zmiany priorytetów w polityce miejskiej Krakowa. Nasza przyszłość zależy od sprawnych, ogólnodostępnych usług publicznych, a nie jednorazowych, kosztownych imprez, z których większość zysków zgarniają komitety olimpijskie i kilka międzynarodowych korporacji.

Biblioteka i jej zbiory to DOBRO NARODOWE. Biblioteka to ważna instytucja kulturalna i edukacyjna. Oprócz udostępniania zbiorów organizuje wydarzenia, spotkania, odczyty, wystawy, koncerty, warsztaty, zajęcia edukacyjne — nie dyskryminując przy tym żadnej grupy czytelników. Uważam, że decyzja prezydenta jest szkodliwa dla działalności biblioteki. Mediateka to ważny punkt dla osób z niepełnosprawnościami, które mogły łatwo do niej dotrzeć prosto z parkingu, korzystając z wejścia z tyłu biblioteki (znajdującego się na tym samym poziomie co mediateka!). Teraz będą musiały obejść lub objechać budynek, by dostać się do wejścia głównego. O ile Inspektorat nie zabierze bibliotece parkingu… Biblioteka potrzebuje przestronnych i reprezentacyjnych pomieszczeń, w których jej goście będą się czuć… choćby jak w świątyni kultury. Mediateka przeniesiona w miejsce dawnej czytelni prasy tego nie zapewni. To nie jest polepszenie, a UTRUDNIENIE DOSTĘPU do CAŁEJ biblioteki osobom starszym i niepełnosprawnym. Jeśli zechcą ją odwiedzić osoby na wózkach inwalidzkich, poczują się jak ludzie gorszej kategorii — bo nie zmieszczą się w wąskim korytarzyku prowadzącym do „nowej” lokalizacji. Klientów biblioteki jest znacznie więcej niż klientów inspektoratu budowlanego i ważne jest, by nie ograniczać ich wygody w dostępie do kultury. Inspektorat sobie poradzi nawet poza granicami miasta! Podobny ruch Urząd Miasta zrobił kilka lat temu, oddając Urzędowi Stanu Cywilnego cześć pomieszczeń Muzeum w Rybniku i nie dając Muzeum nic w zamian. NIE MA NASZEJ ZGODY NA OGRANICZANIE TKANKI KULTURALNEJ MIASTA! Nie chcemy urzędu w bibliotece! Treść petycji wysłanej do Prezydenta Rybnika jest dostępna na Facebooku: https://www.facebook.com/JoTBu/posts/2587469204804039

Nasz apel powstał z myślą o ludziach młodych i stanowi reakcję na rażącą obojętność wobec ich sytuacji, która została zademonstrowana w Rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 31 marca 2020r. (1). W dokumencie tym znajduje się obostrzenie zakazujące osobom poniżej 18 roku życia opuszczania miejsca zamieszkania bez opiekuna prawnego lub osoby dorosłej (§18, ust. 2). O ile rozumiemy, że działanie takie jest usprawiedliwiane troską o bezpieczeństwo społeczeństwa, jest ono w naszej opinii skrajnie nieprzemyślane. Należy przede wszystkim napomnieć, że w świetle obowiązującego każdego obywatela rozporządzenia z dnia 24 marca (2), które dotyczy także przemieszczania się po terenie Rzeczpospolitej Polskiej, ten dodatkowy zakaz nie zmienia konsekwencji, jakie osoba poniżej 18 roku życia poniesie za nieuzasadnione opuszczenie miejsca zamieszkania. Otwiera on natomiast drogę do naruszeń bezpieczeństwa, zdrowia i dobrobytu młodych ludzi oraz ich rodzin, niosąc konsekwencje istotniejsze niż potrzeba wprowadzania tak ekstremalnej restrykcji. Krytyka, którą kierujemy wobec wprowadzenia wspomnianego zakazu opiera się nie tylko na istniejących już rozwiązaniach prawnych, ale i na jego odgórnych, krzywdzących założeniach, w tym: 1) prawidłowości funkcjonowania relacji rodzinnych, 2) braku udziału osób poniżej 18 roku życia w życiu domowym, 3) niepodejmowania się tych samych osób aktywności zawodowej, 4) możliwej rezygnacji z takich czynności w trakcie epidemii ze względu na wystarczająco wysoki status socjoekonomiczny. Obowiązkowy pobyt w domu, w oparciu o te przesłanki, jawi się więc jako sytuacja bezproblemowa dla każdego młodego człowieka. Takie założenia dyskryminują jednak młodzież, której sytuacja życiowa odbiega od wzorowej i która ma niewiele wspólnego z propagowanym przez media wizerunkiem beztroskich, młodych ludzi, wykorzystujących czas epidemii do socjalizowania się. Nie zapominajmy, że ciągły pobyt w domu bez możliwości opuszczenia go w sytuacji kryzysowej to zwiększona liczba przypadków przemocy domowej oraz naruszeń prywatności. Widoczne jest to m.in. poprzez nagły wzrost odnotowanych przypadków przemocy domowej od momentu wprowadzenia kwarantanny, w tym w Chinach (gdzie 90% przypadków jest powiązanych z epidemią COVID-19 (3)), Stanach Zjednoczonych (gdzie odnotowano nie tylko zwiększoną liczbę zgłoszeń, ale i strzelanin na obszarze domu (4)) oraz Cyprze i Katalonii (gdzie liczba zgłoszeń wzrosła o 20-30% (5)). Wprowadzenie zakazu pogłębia problem patologii rodzinnych, naruszając bezpieczeństwo młodego człowieka i niosąc długotrwałe skutki dla jego zdrowia psychicznego oraz fizycznego. Ponadto, przebywanie w atmosferze, jaką stwarza rodzina dysfunkcyjna, ogranicza możliwość nie tylko szybkiego wykonania telefonu w celu złożenia zawiadomienia, ale i otrzymania odpowiedniej pomocy psychologicznej/zdrowotnej (zawartych jako akceptowane uzasadnienie opuszczenia miejsca zamieszkania w rozporządzeniu z dnia 24 marca). Dotyczy to również młodzieży, która zmaga się z zaburzeniami psychicznymi i której sytuacja domowa nie pozwala im na przeprowadzenie rozmowy z psychologiem/terapeutą/psychiatrą w sposób komfortowy oraz poufny. Wprowadzenie rozporządzenia to również ignorowanie sytuacji, w której w otoczeniu osoby poniżej 18 roku nie ma - np., ze względu na obecny stan zdrowia lub utrudniony powrót do kraju - osoby pełnoletniej, która może z nią opuścić miejsce zamieszkania. Nie tylko uniemożliwia to spełnienie podstawowych potrzeb niektórych młodych ludzi, ale skazuje ich także na zupełną izolację i brak kontaktu ze światem zewnętrznym na następnych kilka tygodni. Często oznacza to także koniec jedynych aktywności (np. rekreacyjnych) pozwalających na zachowanie niezbędnego w obecnej sytuacji komfortu psychicznego. Nie należy również lekceważyć faktu, że niektórzy młodzi ludzie muszą przyjąć rolę członka rodziny odpowiedzialnego za załatwianie spraw życia codziennego, w tym zakup niezbędnych artykułów spożywczych lub lekarstw, jak i korzystania z usług. Czasem rola ta pociąga za sobą podjęcie czynności zawodowych, stanowiących źródło funduszy niezbędnych dla młodego człowieka oraz jego bliskich, które jednak nie zawsze mogą być podejmowane w trybie zdalnym. Sytuacje te zostały zupełnie pominięte wraz z wprowadzeniem rozporządzenia, przez co dobrobyt niektórych młodych ludzi oraz ich bliskich stoi pod znakiem zapytania. Sądzimy, że żadna wyjątkowa sytuacja, w tym i epidemia, nie powinna stanowić przyzwolenia na pomijane i umniejszanie potrzeb żadnego młodego człowieka. Na dzień obecny, wspomniany zakaz nie tylko stwarza zagrożenie dla zdrowia części osób poniżej 18 roku życia, ale i pogłębia nierówności istniejące pomiędzy nimi a ich rówieśnikami, których sytuacja życiowa prezentuje się znacznie lepiej. Za odpowiednią reakcję na obecną sytuację epidemiologiczną odpowiedzialni są wszyscy obywatele. Dlatego to dodatkowe obostrzenie kierowane wyłącznie do grupy osób poniżej 18 roku życia podważa ich autonomię, uniemożliwia skorzystanie z odpowiedniej pomocy, zagraża ich zdrowiu psychicznemu oraz fizycznemu i jest, przede wszystkim, dyskryminujące. Użyte źródła: 1. Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 31 marca 2020 r. w sprawie ustanowienia określonych ograniczeń, nakazów i zakazów w związku z wystąpieniem stanu epidemii 2. Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 24 marca 2020 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie ogłoszenia na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej stanu epidemii 3. http://www.sixthtone.com/news/1005253/domestic-violence-cases-surge-during-covid-19-epidemic?utm_medium=social_owned&utm_source=tw_wfp 4. https://www.wfae.org/post/domestic-violence-reports-rise-virus-related-disruptions#stream/0 5. https://www.theguardian.com/society/2020/mar/28/lockdowns-world-rise-domestic-violence

W czasie epidemii, w czasie ogromnego niepokoju i nadzwyczajnych wysiłków, Pan Minister Piontkowski może jedną decyzją uspokoić emocje w domach ok. 300 tysięcy dzieci, które w tym roku mają przystąpić do egzaminu ósmoklasisty. Wg modeli i prognoz szczyt zachorowań wywołanych koronawirusem w Polsce ma nastąpić w czasie, kiedy planowane są te egzaminy (od 21 kwietnia). Nie wyobrażam sobie, żebym wtedy pozwoliła mojemu dziecku wyjść z domu. Dyrektor CKE potwierdził, że zdalnie nie da się ich zrobić. Brak jednoznacznej decyzji co do terminu lub odwołania egzaminów, organizowanie egzaminu próbnego przez CKE (co uprawdopodobnia przeprowadzenie tego zasadniczego) - to dla dzieci i ich rodziców, powody do dodatkowego stresu, który przecież znacznie obniża naszą odporność. Narażeni na zarażenie będą również członkowie komisji egzaminacyjnych, personel szkół. No i taki egzamin to koszty, które teraz powinniśmy przeznaczyć na ochronę zdrowia i ratowanie gospodarki. Nie dywagujmy o powodach, które kierują obecnie rządem, ale po prostu zdajmy ten egzamin, przed jakim postawiło nas życie!

Na posiedzeniu 27-28 marca 2020 r. Sejm RP przyjął poprawki do rządowego projektu ustawy tzw. "Tarczy Antykryzysowej". Te z nich, które w niewielkim stopniu mogły poprawić sytuację społeczeństwa i systemu opieki zdrowotnej - zostały odrzucone. Koszty kryzysu zrzucone zostały na pracownice i pracowników uderzając w grupy najbardziej zagrożone kryzysem. Przegłosowano także rozwiązania, które w żadnym stopniu nie są związane z pandemią COVID-19, np. zwiększenie uprawnień dla służb mundurowych, czy uzbrojenie służby więziennej w paralizatory. „Tarcza Antykryzysowa” pogłębi zapaść służby zdrowia – regulacje przyjęte przez Sejm zakładają przyznanie sektorowi opieki zdrowotnej dziesięciokrotnie mniejszego finansowania niż to, które specustawa przewiduje dla banków i sektora prywatnego. Podczas gdy obywatele i obywatelki zaopatrują ochronę zdrowia na własną rękę w przedmioty sanitarne i pożywienie, rząd pozostawia tych, których rola w przeciwdziałaniu epidemii jest najważniejsza w jeszcze gorszym położeniu. Na wsparcie służby zdrowia „Tarcza” przewiduje skromne dofinansowanie w wysokości 7,5 mld zł. Dla porównania – sektor bankowy ma otrzymać aż 70 mld zł. Jedną z najbardziej pokrzywdzonych grup są pracownice i pracownicy – zarówno sektora prywatnego, jak i publicznej opieki zdrowotnej. Ustawa osłabia też pozycję związków zawodowych. Pieniądze trafią do firm, które jednocześnie wdrażają masowe zwolnienia. Na mocy ustawy dzień pracy można wydłużać do 12 h, a minimalny czas odpoczynku zredukować z 11 godzin do 8 - dotyczy to także pracowników służby zdrowia. Na wprowadzeniu "Tarczy Antykryzysowej" nie skorzystają ludzie (oni mają pracować jeszcze ciężej, więcej i za mniejsze pieniądze) ani służba zdrowia. Skorzystają banki i firmy - to do nich trafi większość rządowych pieniędzy. Nie pozwólmy, by prywatne interesy rządzących stanowiły o zagrożeniu naszego zdrowia i życia oraz znacznie pogarszały sytuację tych, od których ono zależy! Podpisz apel! Udostępnij go! Powstrzymajmy tę ustawę! --------------------- Więcej szczegółowych informacji o „Tarczy Antykryzysowej” znajdziesz w analizach: >> Społecznego Pakietu Kryzysowego: https://www.facebook.com/notes/społeczny-pakiet-kryzysowy/odrzucić-tarczę-antykryzysową/112021823777786/?__tn__=H-R >> Ogólnopolskiego Związku Zawodowego Inicjatywa Pracownicza: http://www.ozzip.pl/publicystyka/gospodarka/item/2613-tarcza-antykryzysowa-za-kryzys-zaplaca-pracownicy >>Komitetu Obrony Praw Lokatorów: https://lokatorzy.info.pl/rzad-nie-zamierza-chronic-lokatorow-znowu/ --------------------- www.pakietkryzysowy.info #pakietkryzysowy

Wprowadzony reżim sanitarny nie pomoże opanować epidemii, jeżeli ludzie w Polsce nie będą mieli dostępu do diagnostyki. Tymczasem, obecnie przeprowadzana ilość testów jest drastycznie niższa niż w większości pozostałych krajów Europy. Niewielka ilość wykrytych zakażeń nie jest dowodem na małą ilość chorych. Jest wynikiem niewystarczającej diagnostyki. Oczekujemy natychmiastowego zwiększenia nakładów na dostępność diagnostyki wirusa SARS-CoV-2, czyli tzw. koronawirusa. Polska nie ma możliwości zapewnienia ochrony socjalnej swoim obywatelom, zmuszonym do wielodniowej, być może wielotygodniowej kwarantanny społecznej. Rygor sanitarny jest niezwykle ważny, ale brak diagnostyki w kraju nieposiadającym mechanizmów przeciwdziałającym katastrofie ekonomicznej pojedynczych gospodarstw domowych to proszenie się o katastrofę ekonomiczną i sanitarną na skalę całej Polski. Jak podaje Europejskie Centrum Zapobiegania i Kontroli Chorób w Europie: "Priorytetowe środki reagowania powinny koncentrować się na systemach opieki zdrowotnej i pracownikach opieki zdrowotnej w celu zapewnienia szybkiego wykrywania i diagnozowania przypadków choroby" (Outbreak of novel coronavirus disease 2019 (COVID-19): increased transmission globally – fifth update). Oczekujemy natychmiastowego wdrożenia procedur umożliwiających zwiększenie dostępu do diagnostyki koronawirusa na poziomie osiąganym przez naszych zachodnich sąsiadów. W tym w szczególności diagnostyki osób zgłaszających się z objawami zakażeń oraz przesiewowych testów ulicznych, które najskuteczniej powstrzymują postęp epidemii, czego przykładem są w szczególności Korea Południowa oraz prowincja Guangdong w Chinach. Nie zgadzamy się na pozbawianie obywateli Polski dostępu do diagnostyki. Niska wykrywalność wirusa w Polsce nie jest wynikiem niewielkiej ilości zachorowań, lecz błędów w procedurach diagnostycznych.

Wielu seniorów głoduje. Nie stać ich na wykupienie leków. Środki, które dostają, nie starczają na to, by godnie żyć. 13. emerytura bądź renta nie rozwiąże problemów, za to pieniądze z niesłusznie pobieranego podatku zostaną w portfelu każdego miesiąca. Ci ludzie już raz podatki zapłacili. Dlaczego ponownie im się je pobiera? Czy to sprawiedliwe? CZAS PRZYWRÓCIĆ GODNOŚĆ SENIOROM!!